Το υπερσύστημα είναι σαν μια συμπαγής κλεψύδρα, μια κλεψύδρα όμως όπου οι κώνοι της δεν εφάπτονται διαρκώς. Αέναα ο ένας κώνος τείνει να διαχυθεί στον άλλο προκαλώντας έτσι μια αμφίδρομη ροή ανάμεσα στο όλο και στο γεγονός. Προς την φορά της βάσης ο κάθε κώνος τείνει στο άπειρο. Τείνοντας στο άπειρο μεγιστοποιείται η διάμετρός τους και αρχίζουν να καμπυλώνουν με τάση να αποκτήσουν κοινή βάση σχηματίζοντας ένα δαχτυλίδι σε σχήμα αχηβάδας. Οι βάσεις δημιουργούν δύο άπειρες επιφάνειες, διαρκώς εγγύτερες η μία στην άλλη μα πάντοτε αντικριστές και το πεδίο ανάμεσα τους ονομάζεται σκοτεινό κοινό άπειρο.
Στο άλλο σημείο προσέγγισης στις κορυφές των κώνων, οπού η κλεψύδρα έχει το ελάχιστο διαμέτρημα, συσσωρεύονται σταδιακά τεράστια ποσά ενέργειας. Κατά τις μη περιοδικές ύστατες στιγμές κατά τις οποίες αποκτώνται οι ακραίες τιμές της ταχύτητας και της ενέργειας προκαλούνται πίδακες-αγωγοί ανάμεσα στις κορυφές που επιτρέπουν να πετυχαίνετε ο αλληλομετασχηματισμός του όλου σε γεγονός και αντίστροφα, δημιουργώντας το όλο-γεγονός, τη συνέχεια. Ο χωροχρόνος κατά τον οποίο διαρρηγνύεται το σκοτεινό κοινό άπειρο και δημιουργείται η συνέχεια ονομάζεται κρίσιμη αυγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου