XVII.
ανάμεσα στις γραμμένες κόλλες
πάντοτε υπάρχει μια ολόλευκη
στα χώματά μου
ανέσυρα ξένα πετραδάκια
μα πώς είναι δυνατόν;
τα τοποθέτησε κάποιος χωρίς να το αντιληφθώ;
να υπήρχαν πριν θεωρήσω αυτά τα χώματα δικά μου;
ή ενώ φαντάζουν ξένα, από δικά μου υλικά μυστηριωδώς
σχηματίστηκαν;
άνθρωποι που δεν αναγνωρίζω
-τόσο διαφορετικοί και
ας συναντιόνται μέσα
στο ίδιο ανείπωτο όνομα-
υπάρχουν στον τόπο μου
πιο πίσω από κει
που φτάνει το φως
πιο πάνω από το σημείο
που οι φυλλωσιές επιτρέπουν να δω
πιο χαμηλά από τα βράχια
που διακόπτουν το βλέμμα μου
δένω τον τελευταίο ψίθυρό τους
στο κορμί μου
είμαι υποχρεωμένος να γράψω
αυτά που απομένουν
να αρθρώσω τα λόγια τα ανεκπλήρωτα
το κύμβαλο να απελευθερώσω από τη σιγή του
ο θάνατος είναι ακαριαίος
μόνο στην ιατροδικαστική
σε όλο τον άλλο κόσμο
είναι αιώνιος
(συνέχεια παρόν)._
XVIII.
σαν κούκος φωλιάζει
ο πόνος στη χαρά
για το χέρι
όλα είναι ίδια
το αντικείμενο αλλάζει
μόνο στο μυαλό
για πόσο σε ρωτάω
θα κλαδεύουμε ο ένας τον άλλο;
να προσμένεις
τι δε χρειάζεται
το να είσαι ελεύθερος
σημαίνει να είσαι εναντίον σου
αποχαιρετισμός στον ήλιο
σε μια αργόσυρτη απομάκρυνση χωρίς θέληση
ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της διαστολής
το φως σε όνειρο
διαπερνάει τα σώματα
δεν απλώνει σκιές
υποχρεωμένος να ψάξω στην έρημο
θα ξοδέψω το τελευταίο μου νερό
μια καινούργια θάλασσα να στεριώσει
η δημιουργία είναι ραντεβού
δίχως τόπο και χρόνο
δίχως πρόσωπο
λίγες μέρες ακόμα
λίγα χρόνια ακόμα
για να μαζευτεί η φυλή
να συναντήσεις τον άλλον
η διάσπαση του ατόμου να ακουστεί
άτμητοι καθώς στεκόμαστε
παγωμένοι σε ένα σκοτάδι
που δε φαίνεται
τελικά χρειάζεται πολλές ανάσες η πνοή
πρέπει να πυρώσει ο κόσμος πολύ
για να χυθούμε._
XIX.
δε μπορώ να φτάσω πουθενά
τη στιγμή που ξεκινώ
και φαίνεται πως από εδώ και μπρος
όλο θα πλησιάζω αυτό που θέλω
ουσιαστικά απομακρύνομαι διαρκώς
απομακρύνομαι απ’τη πηγή της επιθυμίας
του να φτάσεις μέχρι εκεί
που κατά την εκκίνηση μέγιστα επιθυμούσες
έτσι δημιουργείται το δίλλημα
να πας προς τα εκεί
που η επιθυμία σου ελαττώνεται;
να αλλάξεις προορισμό μεγιστοποιώντας
πάλι μια επιθυμία καταδικασμένη
και αυτή τη φορά όμως να φθίνει;
ή τέλος να αγνοήσεις την επιθυμία
και ορμώμενος πλέον από μια ιδεοληπτική
εμμονή ηθικής ολοκλήρωσης στηριζόμενη
σε πιστεύω να πας μέχρι το αναπόφευκτο
τέλος ενός δόγματος;
δεν πάω πουθενά!
έτσι κι αλλιώς η αλλαγή επιθυμίας
ισοδυναμεί με ένα ταξίδι από μόνη της
και η κάθε επιθυμία είναι ένας ολόκληρος κόσμος
η ιεραρχία του πόνου
δεν αντιστρέφεται
μονάχα καταστρέφεται
το αίμα παραμένει ζωντανό
ενός χρόνου
εκατό χρόνων
το ίδιο πίνεται στο χώμα
το ίδιο θυμάσαι τον άνθρωπο
τη στιγμή που απομένεις μονάχος
η μνήμη σου παραδίδει
το ψέμα που χρειάζεσαι
δεν ακούω
όχι επειδή τίποτα δεν ηχεί
μα ξέχασα τον ήχο
τα λόγια φύγανε απόψε νωρίς
τις πράξεις δεν τις ερμήνευσα
απλά τις αποδέχτηκα
όπως τα βουνά
σαν τις θάλασσες
τα γεγονότα είναι ο καπνός ενός ανθρώπου
οι άνθρωποι είναι τα γεγονότα
δεν υπάρχει ζωντανός
παρά μόνο το γεγονός
το παλιό καινούργιο γεύεσαι
την ώρα που τελειώνεις
μάταιο το βήμα το επόμενο
αν είναι το δεύτερο._
XX.
το κρανίο
χώνεψε το σώμα
το βουνό είναι κόκκος
η θάλασσα σταγόνα
και ο ουρανός μια τελευταία ανάσα
το μάτι τραυματίζει τη φαντασία
με ευθείες
τον φίλο του σκοτώνει ο τεχνολόγος
και ο τεχνολόγος δολοφονείται απ’τον έμπορα
ένας ο χώρος
ένας ο χρόνος
αποβάλλει αδιάφορες στιγμές
τις παγιδεύει
να κολλήσουν αιώνια
στα πρόσωπα των ανθρώπων
σαν το χώμα το ξερό
που δέχεται τη βροχή και λασπώνει
η σκέψη περιμένει το γεγονός
το αίσθημα της αναμονής όμως
είναι το αποτέλεσμα του ήδη γεγονότος
πάνω στις αισθήσεις
η κίνηση γλιστράει στις σκιές
καταδικασμένο το φαινόμενο
πάντοτε θα καθυστερεί η απόφαση
αδυναμία να πεις
έφτασα, έφτασες, έφτασε
όσο και να μεγαλώνουν οι αποστάσεις πια
τα παλούκια μπίγονται πιο στενά
όλο και πιο κοντά
ακόμα πιο βαθιά
ο ξένος δε γεννιέται μακριά
στο σύνορό μου γεννιέται
ότι γίνεται στην άκρη στο δάκτυλό σου
συμβαίνει και στην άκρη του σύμπαντος
τα μάτια σου που μεγαλώνουν
τη δική μου ψυχή ρουφάνε
οι επιθυμίες μου που φουντώνουν
το δικό σου κορμί γυρεύουν
μην κυνηγάς τις λέξεις
που ξαπλώνουν στον ατμό
δε θα σε βοηθήσουν
στον μηχανισμό που βλέπεις τώρα από εδώ
θα μπεις στην πέτρα
θα μπει στο ζώο
θα μπει στο νερό
θα μπει στο δέντρο
θα μπει στη φωτιά
όλα είμαστε αυτή η μία καμπύλη._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου