29/8/09

ανατομία ποιήματος

Ο Κανένας

Εγώ είμαι.
Είμαι εγώ ή θέλω να είμαι εγώ;
Και αν θέλω να είμαι εγώ, χρειάζεται να είμαι άλλος.
Ένας άλλος που επιθυμεί να είναι εγώ.
Εγώ ο άλλος.
Ο άλλος εγώ.
Ζω τη ζωή ενός άλλου, που θέλει να ζήσει τη ζωή μου.
Το εγώ κυνηγάει τον άλλο ως άλλος, που κυνηγάει το εγώ και αυτό το κυνήγι διεξάγεται βασανιστικά αργά, διακοπτόμενο από τεράστιες παύσεις, που και αυτές διακόπτονται από τεράστιες κρίσεις.
Εμένα και τον άλλο μας χωρίζει η επιθυμία στην φαντασία.
Όσο εγώ δεσμεύομαι, ο άλλος αποδεσμεύεται.
Αυτό που χαρακτηρίζει το εγώ είναι η προσέγγιση και η εισχώρηση στη περιοχή του άλλου και όσο ο άλλος προσεγγίζεται από το εγώ γίνεται περισσότερο εγώ και λιγότερο άλλος. Όταν εγώ γίνω ο άλλος σημαίνει ότι βρίσκομαι στην αρχή της περιοχής ενός άλλου.
Μήπως εγώ είμαι αυτός, που συνέχεια είναι ένας άλλος;
Ποιος είμαι εγώ;
Πότε είμαι εγώ;
Πού είμαι εγώ;
Είμαι φορέας χαρακτηριστικών. Τα χαρακτηριστικά αυτά υπενθυμίζουν το εγώ κάθε φορά στον άλλο. Σε μία αέναη μετάθεση χαρακτηριστικών μεταξύ του εγώ και του άλλου. Σε σημείο που και ο άλλος να αρχίζει να θυμίζει το εγώ. Να γίνεται ο άλλος εγώ και εγώ άλλος.
Είμαι εγώ και εγώ ο άλλος και ο άλλος εγώ.
Είμαι τώρα και πριν και μετά.
Είμαι εδώ και εκεί και παραπέρα.
Είμαι αυτός που ο άλλος επιθυμεί να είμαι.
Ένα εγώ που συν-φέρει τον άλλο.
Ένας συνεχής μετασχηματισμός πολλών άλλων σε πολλά εγώ.
Το εγώ είναι το σύνολο των εκφάνσεών του, μέσα στον άλλο. Η άθροιση αυτών των φορέων στους χώρους που υπάρχουν και στους χρόνους που εμφανίζονται, αποτελούν το καθολικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο σώμα του εγώ, πέρα του ελέγχου και των προθέσεων του μητροπολιτικού εγώ.
Δεν είμαι εγώ.
Δεν είμαι τώρα.
Δεν είμαι εδώ.
Να μην έχω ταυτότητα.
Να μην έχω ιδιότητα.
Να είμαι ο καθένας.
Να είμαι ο κανένας._

Η άρση της ιδιοκτησίας του εαυτού και η κατάληξη της δημιουργίας


Το να περιγράφεις δεν αρκεί για να γνωρίζεις και να κάνεις γνωστό κάτι.
Όχι λόγω έλλειψης μέσων της διαδικασίας, αλλά γιατί η ίδια η πράξη της περιγραφής είναι μια κίνηση περιστροφής και μάλιστα φυγόκεντρος. Περιορίζεται γύρω από το θέμα χωρίς ποτέ να ορίζει το κέντρο του. Η εξαντλητικότερη κατάσταση του να περιγράφεις κάτι, είναι να περιγράφεις και το πώς περιγράφεις καθώς περιγράφεις αυτό που περιγράφεις. Όσο δεινότητα και να μπορεί να αποκτήσει κάποιος στην εφαρμογή αυτής της τακτικής, πάντοτε θα παραμένει στο περιβάλλον αυτού του κάτι δίχως το ίδιο.
Η περιγραφή είναι μια σισύφεια επανάληψη επιστροφής στο σημείο της αρχικής λήψης με τρόπο, που να εξασθενεί διαρκώς η επιστροφή, εμμένοντας στο αποτέλεσμα της αρχικής λήψης, το οποίο επανεμφανίζεται όλο και εγγύτερο εις βάρος της ίδιας της πράξης, που προκάλεσε την αρχική λήψη. Οπότε όχι μόνο περιγράφει αλλά συγχρόνως η περιγραφή αποκρύπτει.
Έχουμε έναν χώρο αποτελεσμάτων που περιγράφουμε και που στην καλύτερη περίπτωση μέσω της περιγραφής τους, θα περιγράψουμε την πηγή τους. Αυτό όμως που μπορεί να ευεργετήσει κάποιον είναι η πηγή, το σημείο της πηγής, η πηγή η ίδια, η καθαυτή πηγή. Η πηγή και ο εαυτός της.
Αντίθετα η κυρίαρχη συνθήκη, η επιταγή που αφειδώς προσφέρεται προς κατανάλωση είναι το ιερό, το ιστορικό, το απαγορευμένο και απαγορευτικό της πηγής.
Χρειάζεται έτσι εδώ κάποια εναντίωση, όχι μία εναντίωση αντίδρασης αλλά μια εναντίωση στην αντίδραση της σύγχρονης οικονομοτεχνικής επιστημοσύνης. Στην κάθετη στάση της πάνω από τις πηγές, που καταστέλλει και αποτρέπει την δημιουργία τάσης προς αυτές. Και αυτό διότι καταλαμβάνουν το σημείο όχι για να αποτελέσουν σημάδι, μα για να αφανίσουν οποιοδήποτε σημάδι.
Οι κήρυκες αυτής της επιστημοσύνης δε κάνουν τίποτα άλλο, παρά να πλασάρουν το ολόκληρο, εξαλείφοντας την ελπίδα του ότι κάτι πάντοτε λείπει. Επιτρέπουν την κίνηση ελεύθερα μόνο στο περιβάλλον. Πόσο ελεύθερο μπορεί να είναι όμως κάτι το σχηματισμένο, το ορισμένο περιορισμένο;
Με το να αποδέχεσαι το εύκολο απαλλάσσεσαι από το δύσκολο. Όταν όμως αυτή η αποδοχή εμπεριέχει και το έτοιμο, τότε απαλλάσσεσαι και από την δημιουργία. Μας αφαιρούν έτσι τα χέρια ως άκρα της σκέψης. Εμπορεύονται μονοπωλιακά, όχι ως προς τον ανταγωνισμό αλλά ως διαθέσιμο αγαθό, την περιγραφή. Επιβάλλουν μονοθεϊστικά την εικόνα. Επιβάλλουν την επιβίωση ως εμπόριο και διαφημίζουν τη ζωή ως αντίδραση στη ζωή. Προσφέρουν την ελευθερία του να ζωγραφίζεις την ζωγραφιά, να τραγουδάς το τραγούδι, να πολεμάς τον πόλεμο, να ζεις τη ζωή. Nα είσαι εσύ._