26/10/10

ΖΗΤΩ! / σειρά ποιημάτων / XXI. XXII. XXIII. XXIV

XXI.
εσύ ζεις
κ’εγώ πεθαίνω

η αφθονία
δεν έφτασε για όλους
τα περισσότερα τα είπαμε
για να περιγράψουμε το τίποτα
“τρέχτε να μας δείτε που περπατάμε!”
το χρόνο κάναμε δικό μας!
ύστερα μας κλέψανε
καταλήγουμε ίδιοι
αποτελέσματα μιας μοναδικής εξίσωσης
καταναλώνουμε την πρόοδο
αυτή είναι η παραγωγή μας
προβλέψαμε την ιδιότητα του αναπάντεχου!
τελικά μας νίκησε η επικοινωνία

εγώ γελώ
κ’εσύ φοβάσαι

κατούρησα στον αρχαίο ναό
κάτω από έναν καινούργιο ουρανό
η γυναίκα τεντώνεται
στα άκρα της στιγμής
αυτόματα βλέμματα
παχύνανε τις σκέψεις
οι συνδέσεις διαλύονται
σκύβω ανάποδα
η νύχτα λέρωσε τη μέρα
κατακραυγή έσπασε που ξύπνησα
νερό φούσκωσε την πέτσα
γκρεμίζομαι ανάσκελα
οι λειτουργίες καίγονται
διπλώνει το νύχι ξαφνικά
δε συσκευάζομαι πια

εγώ δεν είμαι εσύ

αχρήστεψα αυτή τη μηχανή
χόρτασα αντίθετα
κολλήσαμε οι άνθρωποι μεταξύ μας
στην πίσω αυλή μη μείνουμε για πάντα
μου έκανες το αίμα σταθερό
και σε μισώ
μια εγκατεστημένη εικόνα η αλλαγή
αποκοιμήθηκες επειδή
εμφανίστηκες βασανιστής
φυλακίζεις κάθε αυγή
δικαιολόγησες τη ντροπή
κρύφτηκες στη γλώσσα μου
και σ’έκανα εχθρό
μια ώρα μας ξέμεινε
να παίξουμε μαζί
άρπαξε την ιδέα μου
να σκίσω την καρδιά σου
άπλωσε τα χρήματα
να φτύσω τα παιδιά σου
ο λαός πέτυχε
και γω θα μείνω μόνος
οι μάζες αφαιρέθηκαν
από τον διάλογό μου
ανήκω στα τετράποδα
πηδάω τη σιωπή μου
τα μαύρα σεντόνια
με ψέματα τυλίγω

σε περιμένω
θα περιμένω
και το σημείο συνέχεια θα αλλάζει
θα συναντιόμαστε
και θα έχουμε χιλιάδες άλλες όψεις

αιώνια άγνωστοι
να επιστρέφουμε
κόκκινα βαμμένοι

μην ξαφνιαστείς
που δε θα είμαι εκεί

τώρα αντίστροφα γεμίζω
τρέχω να μην τρέμω
ανήθικη σχέση
το πρόγραμμα
το ίδιο τέλος θα έχει._

XXII.
στο βάθος της φωτογραφίας
κρύβεσαι από την ιστορία

αναπόφευκτη ευτυχία
σαν πέτρα που πέφτει
η συγκαταβατικότητα στην ένωση

όταν μείνεις γυμνός
αλλάζουν οι αιτίες
οι ανάσες μετρημένα βήματα

πασχίζεις να εδραιωθείς
στο χέρι μου απάνω
σπαράζω στην πλάτη σου να γράψω

θα πω ναι
θα πεις ναι
θα χωρέσουμε στο ποτέ

γίναμε άλλοι
για να ζήσουμε με κάποιους

ξύλα κάθετα
σε σώματα ανάμεσα
ο ήχος ως εύκολη σιωπή

φτιάξαμε τόσο σωστά ο ένας τον άλλο
με έμαθες εσένα για να μην κάνω λάθος
σε έμαθα εμένα για να κάνεις το λάθος

αποκλείστηκαν εδώ τα πόδια
και αλλού τα μάτια

σπέρματα χαμένα σε σχέδια
σχέδια σβησμένα από όνειρα
όνειρα τυλιγμένα σε ψέματα
ψέματα κομμένα σε τμήματα
αθροίσματα ανώμαλα

μας κοιμίσανε
για να ξυπνήσουμε απότομα
να στέκομαι ανάλογα

καταλήγουμε συνέχεια σε συμφωνία
να μη σου πω
“δεν είσαι εδώ!”
για να ακούσεις
“σ’αγαπώ!”

θα μαζευτούμε πολλοί
μ’άλλο σκοπό
θα ορκιστούμε μαζί
πως δεν είμαστε εκεί
εμφανίζονται πρόσωπα πολλά
τόσο ανθρώπινα τρομακτικά
να χωρέσουμε και μείς
για μια στιγμή
να φωνάζουμε “εσύ!”
απουσία καθημερινή
μόνιμα ακούγεται “γιατί;”
θα περιμένουμε όμως
δε γίνεται αλλιώς
είναι ένα αύριο γνωστό
στριμωγμένα βολικό

θα το πεις μία φορά
θα γραφτεί χιλιάδες
για αυτό μαζεύω να σου πω
με λέξεις γεμίζω το κενό
δεν είναι μαύρο ούτε βαθύ
είναι σαν άνθρωπος
όπως εγώ κ’εσύ

να γεννιέται κίνηση
στην κάθε σιγή
να μ’αφήνεις πριν το σκεφτείς

η αντίδραση χρειάζεται
μονάχα την ελευθερία
για να εκτελεστεί._

XXIII.
η δύναμή σου
η απόρριψή μου
ή κρύβομαι
ή δε με ψάχνουνε

πόσο μέλλον
να χωρέσει μια καρδιά;
ίσως όταν στη μέρα δε χωρέσουν οι ώρες
όταν τελειώσουν οι λέξεις
το αίμα να είναι αρκετό

οι χαμένες ιδέες θα βρεθούν
σε ένα απολίθωμα αγάπης

μη χαμογελάς
μη μιλάς
μη με ακούς

σίγουρα όλοι έχουμε δύο πόδια
είμαστε πολλοί
και θέλουμε να είμαστε και διαφορετικοί

θέλω να είμαι για να μην υπάρχω
θέλω να είσαι για να μη φοβάμαι
δε θέλω να φοβάμαι γιατί πονάω
δε θέλω να πονάω γιατί δε μ’ευχαριστεί

και ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος
στην άκρη του κόσμου απόψε
θέλει να είναι σαν εμένα
και ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος
απόψε είναι ίδιος μ’εμένα
είμαι ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος
στην άκρη του κόσμου

ένας άνθρωπος ανάμεσα
σε τέσσερις άλλους ανθρώπους
πέντε άνθρωποι ανάμεσα
σε οχτώ άλλους ανθρώπους
δεκατρείς άνθρωποι ανάμεσα
σε δώδεκα άλλους ανθρώπους

κάποιοι άνθρωποι χωρίζονται
από κάποιους ανθρώπους
από κάποιους άλλους ανθρώπους

ο κάποιος γιατί να μην είναι
πάντοτε ο κάποιος άλλος;

τα λόγια δε μυρίζουν
πότε θα ιδρώσουνε οι σκέψεις;

να αντισταθούμε στους άλλους
να αποδεχτούμε μια θέση
να θέσουμε έναν κανόνα
και δίπλα του να είμαστε τέτοιοι

θα φοβάμαι μόνο μην είσαι από τους άλλους
θα πονάω μόνο μην είσαι από τους άλλους
δε θα μ’ευχαριστεί να είσαι από τους άλλους!
δε θέλω να είσαι άλλος!
θέλω να είσαι εγώ!

μας κυνηγάει ο φόβος
και λέμε πως κυνηγάμε τη χαρά!

δηλητηρίασέ με προσωρινά
στρίμωξέ με εδώ
να πάω εκεί που δεν υπάρχει αλλού
να γίνω εκείνος που δεν υπάρχει άλλος

ή η ανθρώπινη κοινωνία
θα καταστρέψει τον άνθρωπο
ή ο άνθρωπος την ανθρώπινη κοινωνία._

XXIV.
διέρχομαι βαθιάς κρίσης
και τα λόγια
είναι ζεματιστά

δε συμμετέχω σε χαρές
δε συμμετέχω σε μυστήρια

να ζήσουμε ωραία
ποιος μας το είπε πρώτη φορά;

ακούμε τα ερωτήματα
δεν απαντάμε
ώσπου να γίνουν μη ακούσματα

εσύ είσαι το θέαμα της κοινωνίας
η ατομική κοινωνία

οι αριθμοί δεν ξεχνούν
πόσα πράγματα έκανες;
πόσα πράγματα έζησες;

το σώμα που χάνεις
είναι η βία που αγοράζεις

ποιοι είναι οι ποιητές;
ποιοι είναι οι έμποροι;

επιτρέπω το κίτρινο
επιτρέπω το μπλε
γνωρίζω την ελευθερία του πράσινου

είναι σχεδόν νύχτα
και είναι όλα σχεδόν τόσο μακριά

θα σε αγαπήσω τόσο πολύ
να μη γυρίσεις από εκεί που πας
είναι μια αρχή
γίνεσαι ιδέα κάθε στιγμή
γιατί να παραμένεις ίδια;

δε σε γνωρίζω
απλώς σημειώνω τις θέσεις σου

με περιμένεις
τι φυλακή κι αυτή!
να μοιάζω πάντοτε
μ’αυτόν που περιμένεις

πετυχαίνουμε πρόοδο
σε έναν κόσμο που έχει πεθάνει
εδώ και καιρό
είμαστε τα σκουλήκια
στο πτώμα αυτό

σου είπα χθες
χίλιες καινούργιες λέξεις
μου χρωστάς!
ας επιλύσουμε τη διαφορά

μη σταματάμε
όταν κάποιον συναντάμε._

Δεν υπάρχουν σχόλια: