Στη πρόταση της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης το σύμπαν, αυτό που φαντάζει να τα περιέχει όλα και μέσα στο οποίο βρίσκονται τα πάντα, αποτελεί τον κόσμο ως καταστροφή των εγκαταστάσεων, που μεγιστοποιούνται. Ως η θέση του χώρου, που αυτές αναπτύσσονται. Ως όλες αυτές οι θέσεις και η διευθέτησή τους, συγκροτώντας το ένα, συμπαγές και ομοιογενές όλο.
Τα σώματα δεν υπάρχουν σε διάκριση μεταξύ τους ως αντικείμενα καθαυτά, αυτοτελή, ξέχωρα και ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Τέτοια εμφανίζονται πρώτον ως συμπέρασμα της ανθρώπινης αντίληψης , διαχειριζόμενη τις αισθήσεις, στην απόπειρα της να κατανοήσει το μικροπεριβάλλον της και δεύτερον – με αμφίδρομη σχέση οι δύο περιπτώσεις - σε παγιωμένες φιλοσοφικές πεποιθήσεις, πολιτικές απόψεις, θρησκευτικά δόγματα και οικονομικο-κοινωνικά συστήματα, τα οποία λιγότερο ή περισσότερο στηρίζονται και υποστηρίζουν το σχήμα τύπου:
άτομο - μονάδα – όριο – σύνορο – κατηγορία – ιεράρχηση
Όπως τα αντικείμενα δεν υφίστανται ως ασυνέχειες και τα γεγονότα σε αναλογία δεν αποτελούν περιορισμένα και απομονωμένα το ένα από το άλλο συμβάντα. Για τις διακρίσεις και σε αυτή την περιοχή ισχύουν οι δύο προαναφερόμενες συνθήκες. Τα φαινόμενα και τα τεκταινόμενα στην γεωπνευματική διαδικασία και την ιδιομόρφωση είναι το ένα, καθολικό και πολυδιάστατο γεγονός.
Η βάση της πρότασης είναι ο τρόπος, με τον οποίο επιδρά το γεγονός στο όλο και αντίστροφα, καθώς και το πώς και κατά πόσο η αλληλοεπίδρασή τους συγκροτεί το όλο-γεγονός.
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μετακίνηση ενός αντικειμένου από ένα σημείο Α προς ένα άλλο σημείο Β, δεν είναι παρά η στον χρόνο - ως επανάληψη του χώρου - σταδιακή και συνεχή μεταβολή της δομής του όλου. Μία διαρκής διαδικασία έλλειψης και συμπλήρωσης, υπό το καθεστώς του ενός δισυπόστατου συστήματος δύναμη-κίνηση. Ο βασικός αυτός μηχανισμός του γεγονότος προκαλεί συσσωρεύσεις, μετατοπίσεις, συνδέσεις και διαλύσεις των στοιχείων του όλου στην περιοχή μεταξύ του σημείου Α και Β, επηρεάζοντας στην συνέχεια το περιβάλλον της περιοχής και εντέλει το όλο. Η ενέργεια αυτή μας φανερώνεται με τις καταστάσεις της ύλης ( στερεή – υγρή – αέρια ), το βαθμό διαφάνειάς της, τις διαφορές στην υφή της και τις μεταβολές της θερμοκρασίας της.
Ο όλος χώρος, ο χώρος του όλου είναι ένας γεωπνευματικός χώρος.
Στο επίθετο γεωπνευματικός αποτυπώνεται η δημιουργία της λέξεως πάνω στην οποία θα εφαρμόζεται, θα συσσωρεύεται και θα φορτίζεται η έννοια, της από εδώ και στο εξής απόπειρας ταύτισης της ύλης και του πνεύματος σε ένα μοναδικό σώμα, στο ένα και το αυτό σώμα της λέξης του γεωπνευματικού της γεωπνευματικής έννοιας. Ταύτισης ως αέναα εναλλασσόμενη και σύγχρονη εσωτερίκευση και εξωτερίκευση της ύλης στο πνεύμα και αντίστροφα.
Η Γαία που σμίγει με τον Ουρανό. Ο άνθρωπος μεταξύ ουρανού και γης, το ανθρώπινο σώμα αγωγός του ουρανού με τη γη.
Η γη ως αρχέγονο σύμβολο της ύλης, του στερεού και του σταθερού. Αυτό που το διακρίνουμε και το ορίζουμε. Η βάση, πάνω στην οποία στηριζόμαστε. Το χειροπιαστό.
Και ο ουρανός, που διαρκώς πνέει πάνω απ’τα κεφάλια μας, ως σύμβολο του πνεύματος, της ψυχής, της ιδέας και του ονείρου. Αυτό που πάντοτε κινείται και πάντοτε μας διαφεύγει. Το άυλο, που δε το ορίζουμε παρά μόνο το φανταζόμαστε. Το άπιαστο. Η γεωπνευματική έννοια ως φορέας του αέναου στέκομαι.
Στον γεωπνευματικό χώρο του όλου, μπορούμε αξιωματικά να ορίσουμε επιμέρους μεγέθη γεωπνευματικών χώρων. Ο κάθε άνθρωπος ως γεωπνευματικός χώρος, το σύνολο των ανθρώπων ως άλλος, το σώμα της ανθρωπότητας, η ανθρωπότητα και η γη, ο άνθρωπός και το ζώο και οποιοδήποτε άλλο σύστημα.
Θα ξεκινήσουμε αναλύοντας τον άνθρωπο ως γεωπνευματικό χώρο και διαδοχικά διάφορα άλλα συστήματα, συσχετίζοντάς τα μεταξύ τους για να καταλήξουμε να συνθέσουμε τον ενιαίο, τον ένα γεωπνευματικό χώρο του όλου.
Η έλευση της ύπαρξης, η γέννηση του ανθρώπου, το έτος μηδέν του καθενός, σηματοδοτεί την αρχή της δημιουργίας και της περαιτέρω ανάπτυξης του γεωπνευματικού του χώρου μέσω της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης. Με τη γέννηση ξεκινάει η διόγκωση της ύπαρξης σε κάποιο σημείο του όλου. Το αρχικό αυτό σημείο προοδευτικά μετατρέπεται στο εσωτερικό κέντρο, από το οποίο αναπτύσσεται και επεκτείνεται προς κάθε κατεύθυνση και προς κάθε εξωτερικό σημείο η ύπαρξη. Σαν ένα συμπαγές πολύμορφο μπαλόνι, το οποίο φουσκώνει μέσα σε ένα ανάλογο αλλά μεγαλύτερο τέτοιο μπαλόνι. Όπως ο χώρος της ύπαρξης επεκτείνεται προς όλες τις διευθύνσεις, έτσι ως συνέχεια ο χρόνος, κατά τον οποίο συντελείται η επέκταση αυτή, εκδηλώνεται σφαιρικά ως ανομοιόμορφη ανάπτυξη ενός πολύεδρου αστεριού με καμπύλες ακμές και στρογγυλεμένες κορυφές, υπερβαίνοντας μία γραμμική αλληλουχία επεισοδίων, απόρροια του αδιάρρηκτου γεγονότος. Ένα σώμα και ένα πνεύμα συγκροτούν έναν αρκετό άνθρωπο, ο οποίος γεννιέται ως ένας καινούργιος χώρος, που συμπιέζει και συμπιέζεται από τον υπάρχον μέχρι εκείνη τη στιγμή χώρο. Το σώμα του ανθρώπου είναι η αιώνια μήτρα του γεωπνευματικού του χώρου. Ένας γεωπνευματικός χώρος στέρεος εξωτερικά και όσο τον διατρέχουμε από κάθε σημείο, κάθε μοίρα, κάθε πόρο της επιδερμίδας προς το αρχικό σημείο-εσωτερικό κέντρο, περνάμε βαθμιαία από την στέρεα, στην υγρή και προσεγγίζουμε εσχάτως την αέρια κατάσταση της υπόστασης του ανθρώπου. Διανύοντας συγχρόνως την έκταση από το πραγματικό και αισθητό προς το φανταστικό και συμβολικό.
Κάθε εξωτερικό σημείο του ανθρώπινου σώματος είναι και μία δίοδος εσωτερίκευσης, διάλυσης του εξωτερικού γεωπνευματικού χώρου στον εσωτερικό γεωπνευματικό χώρο μέσω των πέντε αισθήσεων.
Από τα ανοίγματα της όρασης, της όσφρησης, της ακοής, της γεύσης και της αφής εισέρχονται, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης, εξωτερικά ερεθίσματα όπως αγγίγματα, ακούσματα, συναισθήματα, μυρωδιές, γεύσεις, όψεις, σκέψεις, ιδέες, πράξεις, εμπειρίες, βιώματα, συμβάντα, μνήμες, συμπεράσματα, κώδικες, αρχές και κανόνες που ως γεωπνευματικά στοιχεία επικάθονται και καθιζάνουν όλο και πιο βαθιά στον γεωπνευματικό χώρο του κάθε ανθρώπου. Όπως στη γη, στον γεωλογικό χώρο από τα χημικά στοιχεία υπό την άσκηση των δυνάμεων, των αντιδράσεων, της πίεσης και της θερμοκρασίας δημιουργούνται χημικές ενώσεις, ορυκτά και πετρώματα, έτσι κατά αντιστοιχία συμπεριφέρονται και τα παραπάνω γεωπνευματικά στοιχεία στον γεωπνευματικό χώρο. Η αναλογική αυτή σχέση αποτελεί και την βασική αρχή της γεωπνευματικής διαδικασίας.
Ο κάθε καινούργιος γεωπνευματικός χώρος ακαριαία από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του και εμφάνισής του υπόκεινται σε μία διαρκή εισροή των γεωπνευματικών στοιχείων – από μία κρύα πέτρα μέχρι μία χαμηλόφωνα ειπωμένη λέξη - που συγκροτούν τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο. Οι ποσότητες στοιχείων αυτής της εισροής είναι ακαθόριστες αλλά σίγουρα μεγαλύτερες σε σχέση με αυτές, που το κόσκινο της αντίληψης φιλτράροντας τις αισθήσεις καταφέρνει να συγκρατήσει στην επιφάνεια της συνείδησης και προλαβαίνει να καταγράψει στην άμεσα ανακαλούμενη μνήμη.
Τα μεγέθη των ερεθισμάτων ενός συμβάντος, οι διαστάσεις της μνήμης που αυτά καταλαμβάνουν και τα σώματα των συναισθημάτων που αναφύονται μεταβάλλονται καθώς αποκολλώνται από τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο και καταβυθίζονται προς το κέντρο του εσωτερικού γεωπνευματικού χώρου ενώ συγχρόνως απομακρύνονται από το χρονικό κέντρο, στο οποίο λαμβάνει χώρα το εκάστοτε συμβάν. Τα στοιχεία αυτά κατά την εκκίνησή τους διαθέτουν το μέγιστο ποσοστό ευκρίνειας, το οποίο ελαττώνεται όσο κατευθύνονται προς το αέριο εσωτερικό κεντρικό σημείο, όπως η στέρεα αίσθηση που έχουμε για κάτι, το οποίο συνέβη μόλις τώρα με τον καιρό ρέπει προς την ασάφεια.
Από τη στιγμή που βιώνουμε κάτι, ουσιαστικά, αυτόματα το μετατρέπουμε σε ανάμνηση. Οποιασδήποτε φύσης και αν είναι τα εξωτερικά ερεθίσματα, οι αισθήσεις τα εισάγουν εντός μας υπό τον κοινό για όλα κώδικα της μνήμης. Στο ταξίδι τους προς τα έγκατα του ανθρώπινου γεωπνευματικού χώρου όλα αυτά τα στοιχεία ενώνονται μεταξύ τους καθώς και με τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν την προγονική δομή της καινοφανούς ύπαρξης σε άπειρους ποσοτικούς και ποιοτικούς συνδυασμούς. Όπως τα γεωλογικά στοιχεία μετακινούνται διαμέσου ρηγμάτων και χασμάτων, παρασύρουν και παρασέρνονται, εκρήγνηνται και λιώνουν, αποσαθρώνονται και ανασυνιστώνται σχηματίζοντας φλέβες, επιστρώσεις, διαστρωματώσεις και υλικά ορυκτών και πετρωμάτων έτσι και τα γεωπνευματκά στοιχεία ακολουθούν τέτοιες ιδιαίτερες διαδρομές και διαδικασίες καθώς εσωτερικεύονται, τις οποίες η αντίληψη μετά από κάποιο στάδιο αδυνατεί να παρακολουθήσει και να αναλύσει το μηχανισμό σύμφωνα με τον οποίο αυτές πραγματοποιούνται.
Την πορεία κάθε στοιχείου θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με το αχανές σύστημα πολυγωνικών σχηματισμών που αναπτύσσεται στον αμμώδη βυθό από την διάχυση του ηλιακού φωτός στην θάλασσα, όπου κάθε σημείο, στο οποίο τέμνονται τα πολύγωνα, να σημαίνει την ένωση ή την διάσπαση είτε και τα δύο, του ενός στοιχείου με το άλλο και την κάθε φόρα αλλοίωση αυτής της ένωσης. Η διαρκής μετακίνηση των φωτεινών σημαδιών-γεωπνευματικών στοιχείων πάνω στις διαρκώς μεταβαλλόμενες δαιδαλώδεις τροχιές τους, δεν επιτρέπουν την ύπαρξη οποιουδήποτε μίτου της Αριάδνης.
Ο άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί ως μία απόληξη των παραπάνω πολυγωνικών σχηματισμών, που αναπτύσσονται στο σύστημα ενός περιβάλλοντος, του πλανήτη, του σύμπαντος, του όλου. Ο ανθισμένος κόρνος, που θαυμάζουμε είναι μέρος της δράσης μιας αγριμονίας, ενός δακτυλιοσκώληκα, μίας σταγόνας νερού που εξατμίζεται στον μακρινό ωκεανό. Το τοπίο που απολαμβάνουμε, με τον ήλιο να δύει στον ορίζοντα είναι μέρος της ανάπτυξης της αργίλου, που πάνω της στεκόμαστε.
Ανάμεσα σε αυτά, που ιεραρχούμε και θεωρούμε καίρια γεγονότα της ζωής μας, τα οποία εσωτερικεύτηκαν ως επιστρώσεις γεωπνευματικών υλικών συγκροτώντας τις γεωπνευματικές διαστρωματώσεις της υπόστασής μας, βρίσκονται άλλα γεγονότα-στρώματα και ανάμεσα σε αυτά χιλιάδες άλλα γεγονότα-στρώματα σε άμεση σχέση και επαφή μεταξύ τους.
Τοποθετώντας τώρα όλα τα γεγονότα, φαινόμενα και τεκταινόμενα, ως διαρκώς μετακινούμενους και μεταβαλλόμενους βρόγχους στο σύστημα τον πολυγωνικών σχηματισμών και αναπτύξουμε κατόπιν αυτό το σύστημα όχι μόνο στη μία επιφάνεια, κατά ένα επίπεδο αλλά στον χώρο, στο όλο, θα έχουμε, σαν ένα πέπλο με απόλυτα πυκνή ύφανση και άπειρο όγκο, το σύστημα του γεγονότος.
Μέρος των διαστάσεων της δράσης του γεγονότος επιδρούν και στον άνθρωπο, ως τμήμα του γεωπνευματικού χώρου του όλου. Η γεωπνευματική διαδικασία είναι αποτέλεσμα της ποιοτικής διαφοράς αντίστασης, που συναντά το γεγονός στον άνθρωπο. Από τη στιγμή που διαπερνάει το γεγονός έναν άνθρωπο και αρχίζουν να εσωτερικεύονται τα στοιχεία του γεγονότος σ’αυτόν, συγχρόνως ξεκινάει και το αρχικό στάδιο της ιδιομόρφωσης, η εσωτερική ιδιομόρφωση. Τα στοιχεία, που κατευθύνονται στο εσωτερικό του ανθρώπου καθώς ενώνονται σε καινούργιους συνέχεια σχηματισμούς ιδιομορφώνονται. Αυτούς τους σχηματισμούς, τα γεωπνευματικά ορυκτά, τα οποία καταλήγουν να μετεωρίζονται στο αέριο κέντρο, καλείται ο άνθρωπος να ανασέρνει και να εξωτερικεύει κατά το τελικό στάδιο της εξωτερικής ιδιομόρφωσης. Τα διαδοχικά αυτά στάδια συγκροτούν το φάσμα της ιδιομόρφωσης. Ένα φυσικό πρότυπο ιδιομόρφωσης είναι η φωτιά.
Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος, είναι αντιστρόφως ανάλογο προς το ποσοστό διαμόρφωσης, που ασκείται στο σύστημα αυτό.
Ένα σώμα αποχτάει τη μέγιστη τιμή ιδιομόρφωσης όταν αναπτύσσεται σε άπειρο χώρο και δε συναντάει άλλα σώματα και την ελάχιστη τιμή όταν όλα τα όριά του είναι και όρια άλλων σωμάτων με αντίθετη φορά ανάπτυξης. Στο φυσικό κόσμο, στο γεωπνευματικό χώρο του όλου, επειδή τα σώματα δεν υφίστανται ως αυτοτέλειες, δε μπορεί να υπάρξει η μέγιστη ούτε η ελάχιστη τιμή ιδιομόρφωσης και ούτε να προσδιορίσουμε απόλυτα το βαθμό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος. Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος αντιστοιχεί με το κατά πόσο ιδιομορφώνεται ο γεωπνευματικός του χώρος, που έχουμε ορίσει κάθε φορά.
Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος είναι ίσο με το άθροισμα των ποσοστών ιδιομόρφωσης των επιμέρους υποσυστημάτων, που συγκροτούν το σύστημα αυτό.
Μπορούμε να ορίσουμε τον άνθρωπο ως σύστημα συμπεριφορών, το κοινωνικό γεγονός ως σύστημα ανθρώπων, την κοινωνία ως σύστημα κοινωνικών γεγονότων. Κατόπιν από τον συνδυασμό των συστημάτων αυτών, μπορούμε να ορίζουμε πλήθος άλλων συστημάτων ανάλογα με το αντικείμενο της έρευνας κάθε φορά.
Η ιδιομόρφωση συντελείται από την εκμετάλλευση του γεωπνευματικού υλικού ως καύσιμο στη δημιουργία καινούργιου γεωπνευματικού χώρου.
Σχηματικά μπορούμε να το προσεγγίσουμε σαν μια ταινία, όπου στην μία πλευρά της εκδηλώνεται η γεωπνευματική διαδικασία και στην άλλη εκδηλώνεται η ιδιομόρφωση. Αυτή η ταινία αποτελεί έναν ιμάντα, ο οποίος περιστρέφεται στο σχήμα του συμβόλου του απείρου και στο σημείο τομής, συντελείται η δημιουργία - ως η διαρκής καταστροφή της κάθε φορά νέας επανεμφανιζόμενης ιδιότητας του καινούργιου χώρου κατά τη διόγκωση του γεωπνευματικού χώρου του ανθρώπου μέσα στον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο. Ο όγκος του χώρου αυτού είναι και το μέγεθος της ελευθερίας του ανθρώπου. Της ελευθερίας στην ανακούφιση της υποχρέωσης ως πηγή της ηδονής. Η κινητήριος δύναμη αυτού του συστήματος είναι ο τρόπος, που η γενετήσια ορμή και η αναγκαιότητα της επιβίωσης, ανακουφίζονται στον εκάστοτε σχηματισμό του κοινωνικού γεωπνευματικού χώρου.
Στον κάθε νέο άνθρωπο που γεννιέται, του παρέχεται από τους προγόνους του μία στοιχειώδης αρχική γενετήσια ενέργεια, μία ποσότητα ζωής, μία προγονική φωτιά, η οποία είναι απαραίτητη για τη λειτουργία της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης. Στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του γεωπνευματικού χώρου κάθε ανθρώπου, οι συνθήκες ελευθερίας, που απαιτούνται για την ιδιομόρφωση εξαρτώνται από το βαθμό, που του τις παρέχουν όσοι τον φροντίζουν. Δηλαδή κατά πόσο επιτρέπουν την ανάπτυξη στην κλίση ιδιομόρφωσης, ελαττώνοντας αντίστοιχα τη στρέβλωση της κλίσης αυτής. Το σύστημα του γεωπνευματικού χώρου του κάθε ανθρώπου συνδέεται με το σύστημα του προγονικού του γεωπνευματικού χώρου, ως ένα υποσύστημα, μέρος ενός ευρύτερου συστήματος. Η γέννηση του ανθρώπου δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο σημείο εκκίνησης μίας ατομικής ανάπτυξης, αλλά μία καινοφανή διόγκωση σε κάποιο σημείο του προγονικού γεωπνευματικού χώρου στο σχήμα ενός κάκτου. Έτσι ο άνθρωπος πέρα από τα στοιχειά, που καταρρέουν εντός του προερχόμενα από τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο του όλου, αναρρέουν συγχρόνως και στοιχεία από τον εσωτερικό προγονικό του γεωπνευματικό χώρο. Η βούληση του ανθρώπου - ως εναντίωση σε αυτό, που τείνει να επικρατήσει – είναι ένας από τους βασικούς ρυθμιστές, ανάλογα με τον τρόπο διαχείρισης των ροών αυτών, στο πότε και σε ποιο ποσοστό επιδρούν αυτές είτε ως διαμόρφωση είτε ως ιδιομόρφωση στην ανάπτυξη του γεωπνευματικού του χώρου. Ο άνθρωπος ιδιομορφώνοντας το γεωπνευματικό του χώρο ενεργεί και στην ιδιομόρφωση του προγονικού του γεωπνευματικού χώρου. Η γεωπνευματική διαδικασία και η ιδιομόρφωση επιτρέπουν την κίνηση - ως το αδύνατο να υπάρχει κάτι όπως υπήρξε – σε όλες τις ακτίνες του χρόνου.
Κατά τη γεωπνευματική διαδικασία τα στοιχεία του γεωπνευματικού χώρου του όλου εσωτερικεύονται, καταδύονται και διαλύονται στον απόλυτο γεωπνευματικό χώρο του ανθρώπου σχηματίζοντας τα γεωπνευματικά πετρώματα, το γεωπνευματικό υλικό, το οποίο διαμοιράζεται στο στερεό, υγρό και αέριο μέρος. Στα μέρη αυτά από τις δυνάμεις της διαμόρφωσης και της ιδιομόρφωσης προκαλείται μία τάση , ένα ρεύμα, που μετακινεί τα υλικά. Κατά την ιδιομόρφωση δημιουργούμε την ελευθερία, της επιτρέπουμε να ξεχειλίσει ώστε να αναδυθούν στοιχεία, να ανασυρθούν και να κινηθούν ενάντια στην εξωγενή διαμόρφωση ώστε κατόπιν, μέσω της αμφίδρομης λειτουργίας των αισθήσεων ως υπεραίσθηση κατά την εκτέλεση της δημιουργίας να εξωτερικευτούν συνδεμένα σε συγκεκριμένο χώρο σχηματίζοντας καινοφανή γεωπνευματικά στοιχεία. Τα στοιχεία αυτά καλύπτουν όλο το φάσμα των ανθρώπινων ενεργειών και λόγω των χαρακτηριστικών τους ως δημιουργίες, αποτελέσματα δημιουργίας, ως συσσώρευσης έργου του ίδιου του ανθρώπου, αποτελούν το πρωτογενές υλικό ιδιομόρφωσης, που καθώς εσωτερικεύεται κατά το τελικό στάδιο της εξωτερικής ιδιομόρφωσης, γίνεται ο ιδιαίτερος καταλύτης, που ενδυναμώνει και αναβαθμίζει ποιοτικά την προγονική, αρχική φωτιά και προκαλεί τις ιδιομορφώσεις στην ανάπτυξη των παραγόμενών της. Η φωτιά αυτή σχηματίζει τον καινούργιο γεωπνευματικό χώρο όπως το ηφαίστειο στη θάλασσα σχηματίζει την καινούργια γη. Αυτός ο καινούργιος γεωπνευματικός χώρος, είναι το αποτέλεσμα της ιδιομόρφωσης. Τα υποπροϊόντα της καύσης συμμετέχουν στη γεωπνευματική διαδικασία. Ο εξωτερικός χώρος είναι ο κάθε στιγμή μελλοντικός εσωτερικός χώρος και εν δυνάμει αντίστροφα. Ο άνθρωπος είναι η συνάντηση των δύο αυτών χώρων.
Τα σώματα δεν υπάρχουν σε διάκριση μεταξύ τους ως αντικείμενα καθαυτά, αυτοτελή, ξέχωρα και ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Τέτοια εμφανίζονται πρώτον ως συμπέρασμα της ανθρώπινης αντίληψης , διαχειριζόμενη τις αισθήσεις, στην απόπειρα της να κατανοήσει το μικροπεριβάλλον της και δεύτερον – με αμφίδρομη σχέση οι δύο περιπτώσεις - σε παγιωμένες φιλοσοφικές πεποιθήσεις, πολιτικές απόψεις, θρησκευτικά δόγματα και οικονομικο-κοινωνικά συστήματα, τα οποία λιγότερο ή περισσότερο στηρίζονται και υποστηρίζουν το σχήμα τύπου:
άτομο - μονάδα – όριο – σύνορο – κατηγορία – ιεράρχηση
Όπως τα αντικείμενα δεν υφίστανται ως ασυνέχειες και τα γεγονότα σε αναλογία δεν αποτελούν περιορισμένα και απομονωμένα το ένα από το άλλο συμβάντα. Για τις διακρίσεις και σε αυτή την περιοχή ισχύουν οι δύο προαναφερόμενες συνθήκες. Τα φαινόμενα και τα τεκταινόμενα στην γεωπνευματική διαδικασία και την ιδιομόρφωση είναι το ένα, καθολικό και πολυδιάστατο γεγονός.
Η βάση της πρότασης είναι ο τρόπος, με τον οποίο επιδρά το γεγονός στο όλο και αντίστροφα, καθώς και το πώς και κατά πόσο η αλληλοεπίδρασή τους συγκροτεί το όλο-γεγονός.
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μετακίνηση ενός αντικειμένου από ένα σημείο Α προς ένα άλλο σημείο Β, δεν είναι παρά η στον χρόνο - ως επανάληψη του χώρου - σταδιακή και συνεχή μεταβολή της δομής του όλου. Μία διαρκής διαδικασία έλλειψης και συμπλήρωσης, υπό το καθεστώς του ενός δισυπόστατου συστήματος δύναμη-κίνηση. Ο βασικός αυτός μηχανισμός του γεγονότος προκαλεί συσσωρεύσεις, μετατοπίσεις, συνδέσεις και διαλύσεις των στοιχείων του όλου στην περιοχή μεταξύ του σημείου Α και Β, επηρεάζοντας στην συνέχεια το περιβάλλον της περιοχής και εντέλει το όλο. Η ενέργεια αυτή μας φανερώνεται με τις καταστάσεις της ύλης ( στερεή – υγρή – αέρια ), το βαθμό διαφάνειάς της, τις διαφορές στην υφή της και τις μεταβολές της θερμοκρασίας της.
Ο όλος χώρος, ο χώρος του όλου είναι ένας γεωπνευματικός χώρος.
Στο επίθετο γεωπνευματικός αποτυπώνεται η δημιουργία της λέξεως πάνω στην οποία θα εφαρμόζεται, θα συσσωρεύεται και θα φορτίζεται η έννοια, της από εδώ και στο εξής απόπειρας ταύτισης της ύλης και του πνεύματος σε ένα μοναδικό σώμα, στο ένα και το αυτό σώμα της λέξης του γεωπνευματικού της γεωπνευματικής έννοιας. Ταύτισης ως αέναα εναλλασσόμενη και σύγχρονη εσωτερίκευση και εξωτερίκευση της ύλης στο πνεύμα και αντίστροφα.
Η Γαία που σμίγει με τον Ουρανό. Ο άνθρωπος μεταξύ ουρανού και γης, το ανθρώπινο σώμα αγωγός του ουρανού με τη γη.
Η γη ως αρχέγονο σύμβολο της ύλης, του στερεού και του σταθερού. Αυτό που το διακρίνουμε και το ορίζουμε. Η βάση, πάνω στην οποία στηριζόμαστε. Το χειροπιαστό.
Και ο ουρανός, που διαρκώς πνέει πάνω απ’τα κεφάλια μας, ως σύμβολο του πνεύματος, της ψυχής, της ιδέας και του ονείρου. Αυτό που πάντοτε κινείται και πάντοτε μας διαφεύγει. Το άυλο, που δε το ορίζουμε παρά μόνο το φανταζόμαστε. Το άπιαστο. Η γεωπνευματική έννοια ως φορέας του αέναου στέκομαι.
Στον γεωπνευματικό χώρο του όλου, μπορούμε αξιωματικά να ορίσουμε επιμέρους μεγέθη γεωπνευματικών χώρων. Ο κάθε άνθρωπος ως γεωπνευματικός χώρος, το σύνολο των ανθρώπων ως άλλος, το σώμα της ανθρωπότητας, η ανθρωπότητα και η γη, ο άνθρωπός και το ζώο και οποιοδήποτε άλλο σύστημα.
Θα ξεκινήσουμε αναλύοντας τον άνθρωπο ως γεωπνευματικό χώρο και διαδοχικά διάφορα άλλα συστήματα, συσχετίζοντάς τα μεταξύ τους για να καταλήξουμε να συνθέσουμε τον ενιαίο, τον ένα γεωπνευματικό χώρο του όλου.
Η έλευση της ύπαρξης, η γέννηση του ανθρώπου, το έτος μηδέν του καθενός, σηματοδοτεί την αρχή της δημιουργίας και της περαιτέρω ανάπτυξης του γεωπνευματικού του χώρου μέσω της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης. Με τη γέννηση ξεκινάει η διόγκωση της ύπαρξης σε κάποιο σημείο του όλου. Το αρχικό αυτό σημείο προοδευτικά μετατρέπεται στο εσωτερικό κέντρο, από το οποίο αναπτύσσεται και επεκτείνεται προς κάθε κατεύθυνση και προς κάθε εξωτερικό σημείο η ύπαρξη. Σαν ένα συμπαγές πολύμορφο μπαλόνι, το οποίο φουσκώνει μέσα σε ένα ανάλογο αλλά μεγαλύτερο τέτοιο μπαλόνι. Όπως ο χώρος της ύπαρξης επεκτείνεται προς όλες τις διευθύνσεις, έτσι ως συνέχεια ο χρόνος, κατά τον οποίο συντελείται η επέκταση αυτή, εκδηλώνεται σφαιρικά ως ανομοιόμορφη ανάπτυξη ενός πολύεδρου αστεριού με καμπύλες ακμές και στρογγυλεμένες κορυφές, υπερβαίνοντας μία γραμμική αλληλουχία επεισοδίων, απόρροια του αδιάρρηκτου γεγονότος. Ένα σώμα και ένα πνεύμα συγκροτούν έναν αρκετό άνθρωπο, ο οποίος γεννιέται ως ένας καινούργιος χώρος, που συμπιέζει και συμπιέζεται από τον υπάρχον μέχρι εκείνη τη στιγμή χώρο. Το σώμα του ανθρώπου είναι η αιώνια μήτρα του γεωπνευματικού του χώρου. Ένας γεωπνευματικός χώρος στέρεος εξωτερικά και όσο τον διατρέχουμε από κάθε σημείο, κάθε μοίρα, κάθε πόρο της επιδερμίδας προς το αρχικό σημείο-εσωτερικό κέντρο, περνάμε βαθμιαία από την στέρεα, στην υγρή και προσεγγίζουμε εσχάτως την αέρια κατάσταση της υπόστασης του ανθρώπου. Διανύοντας συγχρόνως την έκταση από το πραγματικό και αισθητό προς το φανταστικό και συμβολικό.
Κάθε εξωτερικό σημείο του ανθρώπινου σώματος είναι και μία δίοδος εσωτερίκευσης, διάλυσης του εξωτερικού γεωπνευματικού χώρου στον εσωτερικό γεωπνευματικό χώρο μέσω των πέντε αισθήσεων.
Από τα ανοίγματα της όρασης, της όσφρησης, της ακοής, της γεύσης και της αφής εισέρχονται, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης, εξωτερικά ερεθίσματα όπως αγγίγματα, ακούσματα, συναισθήματα, μυρωδιές, γεύσεις, όψεις, σκέψεις, ιδέες, πράξεις, εμπειρίες, βιώματα, συμβάντα, μνήμες, συμπεράσματα, κώδικες, αρχές και κανόνες που ως γεωπνευματικά στοιχεία επικάθονται και καθιζάνουν όλο και πιο βαθιά στον γεωπνευματικό χώρο του κάθε ανθρώπου. Όπως στη γη, στον γεωλογικό χώρο από τα χημικά στοιχεία υπό την άσκηση των δυνάμεων, των αντιδράσεων, της πίεσης και της θερμοκρασίας δημιουργούνται χημικές ενώσεις, ορυκτά και πετρώματα, έτσι κατά αντιστοιχία συμπεριφέρονται και τα παραπάνω γεωπνευματικά στοιχεία στον γεωπνευματικό χώρο. Η αναλογική αυτή σχέση αποτελεί και την βασική αρχή της γεωπνευματικής διαδικασίας.
Ο κάθε καινούργιος γεωπνευματικός χώρος ακαριαία από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του και εμφάνισής του υπόκεινται σε μία διαρκή εισροή των γεωπνευματικών στοιχείων – από μία κρύα πέτρα μέχρι μία χαμηλόφωνα ειπωμένη λέξη - που συγκροτούν τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο. Οι ποσότητες στοιχείων αυτής της εισροής είναι ακαθόριστες αλλά σίγουρα μεγαλύτερες σε σχέση με αυτές, που το κόσκινο της αντίληψης φιλτράροντας τις αισθήσεις καταφέρνει να συγκρατήσει στην επιφάνεια της συνείδησης και προλαβαίνει να καταγράψει στην άμεσα ανακαλούμενη μνήμη.
Τα μεγέθη των ερεθισμάτων ενός συμβάντος, οι διαστάσεις της μνήμης που αυτά καταλαμβάνουν και τα σώματα των συναισθημάτων που αναφύονται μεταβάλλονται καθώς αποκολλώνται από τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο και καταβυθίζονται προς το κέντρο του εσωτερικού γεωπνευματικού χώρου ενώ συγχρόνως απομακρύνονται από το χρονικό κέντρο, στο οποίο λαμβάνει χώρα το εκάστοτε συμβάν. Τα στοιχεία αυτά κατά την εκκίνησή τους διαθέτουν το μέγιστο ποσοστό ευκρίνειας, το οποίο ελαττώνεται όσο κατευθύνονται προς το αέριο εσωτερικό κεντρικό σημείο, όπως η στέρεα αίσθηση που έχουμε για κάτι, το οποίο συνέβη μόλις τώρα με τον καιρό ρέπει προς την ασάφεια.
Από τη στιγμή που βιώνουμε κάτι, ουσιαστικά, αυτόματα το μετατρέπουμε σε ανάμνηση. Οποιασδήποτε φύσης και αν είναι τα εξωτερικά ερεθίσματα, οι αισθήσεις τα εισάγουν εντός μας υπό τον κοινό για όλα κώδικα της μνήμης. Στο ταξίδι τους προς τα έγκατα του ανθρώπινου γεωπνευματικού χώρου όλα αυτά τα στοιχεία ενώνονται μεταξύ τους καθώς και με τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν την προγονική δομή της καινοφανούς ύπαρξης σε άπειρους ποσοτικούς και ποιοτικούς συνδυασμούς. Όπως τα γεωλογικά στοιχεία μετακινούνται διαμέσου ρηγμάτων και χασμάτων, παρασύρουν και παρασέρνονται, εκρήγνηνται και λιώνουν, αποσαθρώνονται και ανασυνιστώνται σχηματίζοντας φλέβες, επιστρώσεις, διαστρωματώσεις και υλικά ορυκτών και πετρωμάτων έτσι και τα γεωπνευματκά στοιχεία ακολουθούν τέτοιες ιδιαίτερες διαδρομές και διαδικασίες καθώς εσωτερικεύονται, τις οποίες η αντίληψη μετά από κάποιο στάδιο αδυνατεί να παρακολουθήσει και να αναλύσει το μηχανισμό σύμφωνα με τον οποίο αυτές πραγματοποιούνται.
Την πορεία κάθε στοιχείου θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με το αχανές σύστημα πολυγωνικών σχηματισμών που αναπτύσσεται στον αμμώδη βυθό από την διάχυση του ηλιακού φωτός στην θάλασσα, όπου κάθε σημείο, στο οποίο τέμνονται τα πολύγωνα, να σημαίνει την ένωση ή την διάσπαση είτε και τα δύο, του ενός στοιχείου με το άλλο και την κάθε φόρα αλλοίωση αυτής της ένωσης. Η διαρκής μετακίνηση των φωτεινών σημαδιών-γεωπνευματικών στοιχείων πάνω στις διαρκώς μεταβαλλόμενες δαιδαλώδεις τροχιές τους, δεν επιτρέπουν την ύπαρξη οποιουδήποτε μίτου της Αριάδνης.
Ο άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί ως μία απόληξη των παραπάνω πολυγωνικών σχηματισμών, που αναπτύσσονται στο σύστημα ενός περιβάλλοντος, του πλανήτη, του σύμπαντος, του όλου. Ο ανθισμένος κόρνος, που θαυμάζουμε είναι μέρος της δράσης μιας αγριμονίας, ενός δακτυλιοσκώληκα, μίας σταγόνας νερού που εξατμίζεται στον μακρινό ωκεανό. Το τοπίο που απολαμβάνουμε, με τον ήλιο να δύει στον ορίζοντα είναι μέρος της ανάπτυξης της αργίλου, που πάνω της στεκόμαστε.
Ανάμεσα σε αυτά, που ιεραρχούμε και θεωρούμε καίρια γεγονότα της ζωής μας, τα οποία εσωτερικεύτηκαν ως επιστρώσεις γεωπνευματικών υλικών συγκροτώντας τις γεωπνευματικές διαστρωματώσεις της υπόστασής μας, βρίσκονται άλλα γεγονότα-στρώματα και ανάμεσα σε αυτά χιλιάδες άλλα γεγονότα-στρώματα σε άμεση σχέση και επαφή μεταξύ τους.
Τοποθετώντας τώρα όλα τα γεγονότα, φαινόμενα και τεκταινόμενα, ως διαρκώς μετακινούμενους και μεταβαλλόμενους βρόγχους στο σύστημα τον πολυγωνικών σχηματισμών και αναπτύξουμε κατόπιν αυτό το σύστημα όχι μόνο στη μία επιφάνεια, κατά ένα επίπεδο αλλά στον χώρο, στο όλο, θα έχουμε, σαν ένα πέπλο με απόλυτα πυκνή ύφανση και άπειρο όγκο, το σύστημα του γεγονότος.
Μέρος των διαστάσεων της δράσης του γεγονότος επιδρούν και στον άνθρωπο, ως τμήμα του γεωπνευματικού χώρου του όλου. Η γεωπνευματική διαδικασία είναι αποτέλεσμα της ποιοτικής διαφοράς αντίστασης, που συναντά το γεγονός στον άνθρωπο. Από τη στιγμή που διαπερνάει το γεγονός έναν άνθρωπο και αρχίζουν να εσωτερικεύονται τα στοιχεία του γεγονότος σ’αυτόν, συγχρόνως ξεκινάει και το αρχικό στάδιο της ιδιομόρφωσης, η εσωτερική ιδιομόρφωση. Τα στοιχεία, που κατευθύνονται στο εσωτερικό του ανθρώπου καθώς ενώνονται σε καινούργιους συνέχεια σχηματισμούς ιδιομορφώνονται. Αυτούς τους σχηματισμούς, τα γεωπνευματικά ορυκτά, τα οποία καταλήγουν να μετεωρίζονται στο αέριο κέντρο, καλείται ο άνθρωπος να ανασέρνει και να εξωτερικεύει κατά το τελικό στάδιο της εξωτερικής ιδιομόρφωσης. Τα διαδοχικά αυτά στάδια συγκροτούν το φάσμα της ιδιομόρφωσης. Ένα φυσικό πρότυπο ιδιομόρφωσης είναι η φωτιά.
Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος, είναι αντιστρόφως ανάλογο προς το ποσοστό διαμόρφωσης, που ασκείται στο σύστημα αυτό.
Ένα σώμα αποχτάει τη μέγιστη τιμή ιδιομόρφωσης όταν αναπτύσσεται σε άπειρο χώρο και δε συναντάει άλλα σώματα και την ελάχιστη τιμή όταν όλα τα όριά του είναι και όρια άλλων σωμάτων με αντίθετη φορά ανάπτυξης. Στο φυσικό κόσμο, στο γεωπνευματικό χώρο του όλου, επειδή τα σώματα δεν υφίστανται ως αυτοτέλειες, δε μπορεί να υπάρξει η μέγιστη ούτε η ελάχιστη τιμή ιδιομόρφωσης και ούτε να προσδιορίσουμε απόλυτα το βαθμό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος. Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος αντιστοιχεί με το κατά πόσο ιδιομορφώνεται ο γεωπνευματικός του χώρος, που έχουμε ορίσει κάθε φορά.
Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος είναι ίσο με το άθροισμα των ποσοστών ιδιομόρφωσης των επιμέρους υποσυστημάτων, που συγκροτούν το σύστημα αυτό.
Μπορούμε να ορίσουμε τον άνθρωπο ως σύστημα συμπεριφορών, το κοινωνικό γεγονός ως σύστημα ανθρώπων, την κοινωνία ως σύστημα κοινωνικών γεγονότων. Κατόπιν από τον συνδυασμό των συστημάτων αυτών, μπορούμε να ορίζουμε πλήθος άλλων συστημάτων ανάλογα με το αντικείμενο της έρευνας κάθε φορά.
Η ιδιομόρφωση συντελείται από την εκμετάλλευση του γεωπνευματικού υλικού ως καύσιμο στη δημιουργία καινούργιου γεωπνευματικού χώρου.
Σχηματικά μπορούμε να το προσεγγίσουμε σαν μια ταινία, όπου στην μία πλευρά της εκδηλώνεται η γεωπνευματική διαδικασία και στην άλλη εκδηλώνεται η ιδιομόρφωση. Αυτή η ταινία αποτελεί έναν ιμάντα, ο οποίος περιστρέφεται στο σχήμα του συμβόλου του απείρου και στο σημείο τομής, συντελείται η δημιουργία - ως η διαρκής καταστροφή της κάθε φορά νέας επανεμφανιζόμενης ιδιότητας του καινούργιου χώρου κατά τη διόγκωση του γεωπνευματικού χώρου του ανθρώπου μέσα στον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο. Ο όγκος του χώρου αυτού είναι και το μέγεθος της ελευθερίας του ανθρώπου. Της ελευθερίας στην ανακούφιση της υποχρέωσης ως πηγή της ηδονής. Η κινητήριος δύναμη αυτού του συστήματος είναι ο τρόπος, που η γενετήσια ορμή και η αναγκαιότητα της επιβίωσης, ανακουφίζονται στον εκάστοτε σχηματισμό του κοινωνικού γεωπνευματικού χώρου.
Στον κάθε νέο άνθρωπο που γεννιέται, του παρέχεται από τους προγόνους του μία στοιχειώδης αρχική γενετήσια ενέργεια, μία ποσότητα ζωής, μία προγονική φωτιά, η οποία είναι απαραίτητη για τη λειτουργία της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης. Στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του γεωπνευματικού χώρου κάθε ανθρώπου, οι συνθήκες ελευθερίας, που απαιτούνται για την ιδιομόρφωση εξαρτώνται από το βαθμό, που του τις παρέχουν όσοι τον φροντίζουν. Δηλαδή κατά πόσο επιτρέπουν την ανάπτυξη στην κλίση ιδιομόρφωσης, ελαττώνοντας αντίστοιχα τη στρέβλωση της κλίσης αυτής. Το σύστημα του γεωπνευματικού χώρου του κάθε ανθρώπου συνδέεται με το σύστημα του προγονικού του γεωπνευματικού χώρου, ως ένα υποσύστημα, μέρος ενός ευρύτερου συστήματος. Η γέννηση του ανθρώπου δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο σημείο εκκίνησης μίας ατομικής ανάπτυξης, αλλά μία καινοφανή διόγκωση σε κάποιο σημείο του προγονικού γεωπνευματικού χώρου στο σχήμα ενός κάκτου. Έτσι ο άνθρωπος πέρα από τα στοιχειά, που καταρρέουν εντός του προερχόμενα από τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο του όλου, αναρρέουν συγχρόνως και στοιχεία από τον εσωτερικό προγονικό του γεωπνευματικό χώρο. Η βούληση του ανθρώπου - ως εναντίωση σε αυτό, που τείνει να επικρατήσει – είναι ένας από τους βασικούς ρυθμιστές, ανάλογα με τον τρόπο διαχείρισης των ροών αυτών, στο πότε και σε ποιο ποσοστό επιδρούν αυτές είτε ως διαμόρφωση είτε ως ιδιομόρφωση στην ανάπτυξη του γεωπνευματικού του χώρου. Ο άνθρωπος ιδιομορφώνοντας το γεωπνευματικό του χώρο ενεργεί και στην ιδιομόρφωση του προγονικού του γεωπνευματικού χώρου. Η γεωπνευματική διαδικασία και η ιδιομόρφωση επιτρέπουν την κίνηση - ως το αδύνατο να υπάρχει κάτι όπως υπήρξε – σε όλες τις ακτίνες του χρόνου.
Κατά τη γεωπνευματική διαδικασία τα στοιχεία του γεωπνευματικού χώρου του όλου εσωτερικεύονται, καταδύονται και διαλύονται στον απόλυτο γεωπνευματικό χώρο του ανθρώπου σχηματίζοντας τα γεωπνευματικά πετρώματα, το γεωπνευματικό υλικό, το οποίο διαμοιράζεται στο στερεό, υγρό και αέριο μέρος. Στα μέρη αυτά από τις δυνάμεις της διαμόρφωσης και της ιδιομόρφωσης προκαλείται μία τάση , ένα ρεύμα, που μετακινεί τα υλικά. Κατά την ιδιομόρφωση δημιουργούμε την ελευθερία, της επιτρέπουμε να ξεχειλίσει ώστε να αναδυθούν στοιχεία, να ανασυρθούν και να κινηθούν ενάντια στην εξωγενή διαμόρφωση ώστε κατόπιν, μέσω της αμφίδρομης λειτουργίας των αισθήσεων ως υπεραίσθηση κατά την εκτέλεση της δημιουργίας να εξωτερικευτούν συνδεμένα σε συγκεκριμένο χώρο σχηματίζοντας καινοφανή γεωπνευματικά στοιχεία. Τα στοιχεία αυτά καλύπτουν όλο το φάσμα των ανθρώπινων ενεργειών και λόγω των χαρακτηριστικών τους ως δημιουργίες, αποτελέσματα δημιουργίας, ως συσσώρευσης έργου του ίδιου του ανθρώπου, αποτελούν το πρωτογενές υλικό ιδιομόρφωσης, που καθώς εσωτερικεύεται κατά το τελικό στάδιο της εξωτερικής ιδιομόρφωσης, γίνεται ο ιδιαίτερος καταλύτης, που ενδυναμώνει και αναβαθμίζει ποιοτικά την προγονική, αρχική φωτιά και προκαλεί τις ιδιομορφώσεις στην ανάπτυξη των παραγόμενών της. Η φωτιά αυτή σχηματίζει τον καινούργιο γεωπνευματικό χώρο όπως το ηφαίστειο στη θάλασσα σχηματίζει την καινούργια γη. Αυτός ο καινούργιος γεωπνευματικός χώρος, είναι το αποτέλεσμα της ιδιομόρφωσης. Τα υποπροϊόντα της καύσης συμμετέχουν στη γεωπνευματική διαδικασία. Ο εξωτερικός χώρος είναι ο κάθε στιγμή μελλοντικός εσωτερικός χώρος και εν δυνάμει αντίστροφα. Ο άνθρωπος είναι η συνάντηση των δύο αυτών χώρων.
