7/3/10

ΖΗΤΩ! / σειρά ποιημάτων / V. VI.

V.

είμαι ένα παιδί

που έμαθε να επιβιώνει


οι μέρες είναι αντικείμενα

σε μια θυμική αποθήκη

δε χωράει η ηθική

σ’αυτόν τον χώρο που μοιάζει με πόλεμο

η ηθική αποστραγγίζει

τα τελευταία αποθέματα ζωής

στρέφεται ενάντια στη ζωή

και δε μιλάω για την ηθική

της θρησκείας και του νόμου

μα για αυτή του κοινωνικού ανθρώπου

για τη λέξη που σκοντάφτει

για τη χειρονομία που συστέλλεται

για το κορμί που στρέφεται

για το βλέμμα που σιωπά


δύσκολο να αφαιρείς το περιττό

μα μονόδρομος για το μ’αρέσει

όχι στο να βιώνεις

μα στο να μη βιώνεις

όχι όπως στο να κρύβεσαι διαφορετικά

μα να φανερώνεσαι αδιάφορα


δεν αντέχει τόση πληροφορία η χειρονομία

η αίσθηση όταν από λαβή

γίνεται αιχμή του δόρατος της γνώσης

τότε η ζωή ταυτίζεται με την εικόνα της


στα όσα θες να κάνεις

και σε όσα δεν πρέπει να κάνεις

κάνε αυτά που μπορείς


με μπολιάσανε με την πεποίθηση ότι ζω

άνθρωποι που δε θέλουν να ζουν

συγχέουν τη ζωή με τη γέννηση

και θεωρούν τον θάνατο το αντίθετό της


μα εγώ μετά από τόσο καιρό

δεν ξέρω αν ζω

δεν ξέρω αν έχω ξεκινήσει να ζω

ή αν είμαι ακόμα μουδιασμένος

από την πρόσκληση της ζωής


υποψιάζομαι πως η ζωή δεν είναι

το ευθύγραμμο τμήμα μεταξύ

γέννησης και θανάτου


η ζωή δεν είναι η μνήμη

ενός ταξιδιού


η ζωή δεν είναι η συμπλήρωση

ενός κενού


η ζωή δε σχετίζεται

μόνο με το ζωντανό


η ζωή δεν είναι επιβίωση


η ζωή είναι η δημιουργία χώρου

για να χωρά η ύπαρξη να ζει._


VI.

αιώνιο κύμα στέκεται

πίσω από τους ανθρώπους


εγκαταλείπω την αυτοκίνησή μου

και αφήνομαι σαν αυτάρεσκη βιτρίνα

στις μηχανές της πόλης να με μετακινήσουν


βλέπω όμορφους ανθρώπους

σαν ακριβοσκαλισμένα φέρετρα

μη στενοχωριέστε συνάνθρωποι

που είστε μασκαρεμένοι

δε φταίτε εσείς

ο θεός σας είναι μασκαράς

και σεις εξομοίωσή του


απλώσαμε τις σιδηροτροχιές

σ’όλα τα σημεία να μας πάνε

μα αυτές γίνανε δίχτυα

και μας πιάσανε


συγχωρέστε με που έρχομαι

γυμνός στην καθημερινή τελετή σας

συγχώρα με και συ αγάπη μου

που είμαι ένας ακατέργαστος ογκόλιθος

αλλά είναι που παραμένω

η κύρια ανασκαφή μου

αποδιώχνω τα στρώματα πολιτισμού

χρειάζεται επιμέλεια και προσοχή

ώσπου τελικά τι μένει;

μια ύπαρξη και ένας χώρος


και είναι η ζωή μια κίνηση

έστω και ανεπαίσθητη σ’αυτόν τον τόπο

ή η μοιραία ακινησία της είναι ο ατμός

που υψώνεται στην επιφάνεια της μοναξιάς μου;


ξεχάσαμε το τσουκάλι

να σιγοκαίει στο κεφάλι μας

εξυμνήσαμε τον έρωτα της καρδιάς

αδιαφορώντας για το περήφανο στομάχι

ας καταθέσουμε έστω και καθυστερημένα

σαν γδαρμένο τομάρι το πνεύμα μας

στα πόδια μιας πρησμένης κοιλιάς


κατάντησε ο άνδρας μνημείο του

και η γυναίκα έγινε δέσποινα της πείνας της


γεννήθηκα με αγωνία

θα πεθάνω με αγωνία

και στο ενδιάμεσο

θα ζήσω με αγωνία._

1 σχόλιο:

GOGO είπε...

ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΞΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΝΑ ΧΩΡΕΣΩ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ!

SE EYXARISTV!