8/9/09

η επανάσταση της σιωπής

Ας μπούνε οι λέξεις σε σειρά!
Ας φορτώσουμε τις λέξεις με ιδέες!

Προκλήθηκαν εκρήξεις και διασπάσεις.
Προκάλεσαν πόνο.
Και αυτός ο πόνος είναι η μελέτη μας.
Ποιοι είμαστε εμείς;

Είμαστε εγώ.
Εγώ ας πληρώσουμε τα έδρανα αυτού του αμφιθεάτρου!
Εγώ ας σταθώ μόνος στην σκηνή!
Ένας κλαίει, ένας κραυγάζει, άλλος αμφισβητεί.
Ασφυχτικά γεμάτη η αίθουσα από εκφράσεις. Αρχέγονα σύμβολα αρχέγονου κώδικα. Δημιουργήσαμε το λόγο. Ένας νέος κώδικας ορίστηκε για την αποκωδικοποίηση του προηγούμενου. Δεν άργησε να φανεί η εκφυλιστική ποσοτική επίδραση του νέου, πάνω στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του παλιού. Στην αίθουσα μας και σε πολλές άλλες παρόμοιες, οι μορφές αμβλύνθηκαν και η φθορά επεκτάθηκε. Συγκεκριμένα ο χαμογελαστός τύπος μνημονεύεται σαν μυστικιστικό δισκοπότηρο. Ο λόγος ερμήνευσε το χαμόγελο. Τα συμπεράσματα εφαρμόστηκαν με σκοπό τον πολλαπλασιασμό. Κανείς ίσως τότε να μη περίμενε πως η απόπειρα αυτή θα προκαλούσε την μετάλλαξη του χαμόγελου σε λανθάνων υποκατάστατο του λόγου. Δηλαδή το μέσο της έρευνας παραμόρφωσε το αντικείμενό της σε ένα καινούργιο μέσο, καταστρέφοντας μάλλον παντοτινά την αρχική χρήση του συμβόλου και διαρρηγνύοντας έτσι την συνέχεια του κώδικα. Το χαμόγελο ως αφετηρία του γέλιου δεν συγκαταλέγεται πλέον στις εκφράσεις, μα ούτε και στον καθεαυτό λόγο, πάρα αποτελεί ένα νέο ιδιότυπο σύνολο μιας προβληματικής εκφραστικής εξωτερίκευσης, ακρωτηριασμένης κινήτρου, η οποία εμφανίζεται ως μέσο παρουσίασης μόνο του αποτελέσματος της αντανακλαστικής μνημονικής μίμησης, που και αυτή διαστρεβλώνεται από μία λεκτική αναπηρία.
Η ανεύρεση του χαμένου χαμόγελου προϋποθέτει την μελέτη του πόνου. Γιατί σε αντίθεση με τη κυρίαρχη πεποίθηση το χαμόγελο είναι έκφραση κυρίως του πόνου και όχι μόνο της χαράς. Στο βάθος του δροσερού πηγαδιού λιμνάζει ο πόνος. " ο πόνος ξαποσταίνει στη χαρά και η χαρά ξαποσταίνει στο πόνο " . Το χαμόγελο έρχεται μεγαλειώδες να μεγεθύνει, να φουσκώσει την αδυναμία σε δύναμη, την ακινησία σε κίνηση και την σιγή σε θόρυβο. Το πρώτο χαμόγελο ανελισσόταν αχαλίνωτο, το κάθε χαμόγελο να τρέπεται, να αφήνεται αχαλίνωτο.
Δεν έχουμε πάρα να διαπιστώσουμε ποιος ανάμεσά μας είναι ο φορέας αυτού του αρχέγονου συμβόλου πριν την διατύπωση του λόγου.
Η διάσπαση του εγώ στις εκφράσεις του εγώ, είναι η αρχή αυτής της απόπειρας. Θα χρειαστεί η κάθε έκφραση να ανασκάψει το τόπο της, να ανακαλύψει τα συναισθήματα, που συμπληρωματικά την αναδεικνύουν και να τα ενισχύσει, έτσι ώστε να οξυνθούν τα χαρακτηριστικά της και να αποκαλύπτεται η μορφή της σε όλη την λαμπρότητά της μπροστά στις υπόλοιπες εκφράσεις. Το σύνολο αυτών των τόπων θα συγκροτήσουν τον ενιαίο χώρο της έκφρασης του εγώ. Το ότι αναζητούμε το σύμβολο του χαμόγελου στην αλυσίδα του πρωταρχικού κώδικα δε σημαίνει πως και οι υπόλοιπες εκφράσεις δεν δέχτηκαν την εκφυλιστική διάβρωση της υπερβολικής διάχυσης του λόγου στα σώματά τους.
Μόλις η κάθε έκφραση θα έχει ολοκληρώσει την προσπάθειά της και αυστηρά θα έχει ορίσει την τοπολογία της, τότε διαδραστικά μεταξύ τους θα αποκαλύψουν η μία τη θέση της άλλης στο εγώ, ως μέρη του όλου. Θα ανακαλύψουμε κατά αυτό τον τρόπο, τον τόπο του χαμόγελου και τις συναισθηματικές πηγές από τις οποίες ρέει.
Για να πραγματοποιηθούν όμως όλα τα παραπάνω, καταρχάς θα χρειαστεί να βυθιστεί ολόκληρη η αίθουσα στη σιωπή. Να αποσύρουμε κάθε λεκτικό εύρημα από τους τόπους και τα κενά, τα οποία προκύπτουν, να συμπληρωθούν από μια καθαρά συναισθηματικά εκφραζόμενη παλίρροια στο εγώ.
Έτσι αναζητώντας ένα συγκεκριμένο τόπο, ανακαλύπτουμε το χώρο. Ψάχνοντας το πρώτο χαμόγελο, ανακινούμε το λιμνάζοντα πόνο και μετατρέπουμε τις πηγές από κατάλληλες μόνο για κτήνη, σε πόσιμες για τους πάντες. Προσθέτοντας το χαμένο κρίκο, αποκτούμε ολόκληρη την αλυσίδα. Αναγνωρίζοντας το άτομο, διακρίνουμε το όλο.
Κυνηγώντας το όνειρο, διασχίζουμε το πραγματικό._

Δεν υπάρχουν σχόλια: