15/3/10

γεωπνευματικά επεισόδια Ι


«περισσότερο ή λιγότερο παραμένουμε ξένοι προς τη σκέψη μας»

Παραθέτονται φωτογραφίες φανταστικών απεικονίσεων από στιγμιαία γεωπνευματικά επεισόδια. Διακρίνονται οι πορείες των γεωπνευματικών στοιχείων και τα σημεία που αυτές τέμνονται. Σε αυτά τα σημεία τα γεωπνευματικά στοιχεία είτε συνδέονται είτε διαλύονται καθώς ιδιομορφώνονται. (Διαβάστε περισσότερα στην «Εισαγωγή στη γεωπνευματική διαδικασία και την ιδιομόρφωση / 1ο μέρος» αρχείο/2009/Δεκέμβριος). Η κάθε απεικόνιση συνοδεύεται από μία πρωτογενής αλληλουχία φθόγγων ως το λεκτικό, προ-εννοιολογικό μέρος αυτού που αποδίδεται. Συνολικά επιχειρείται να ανασυρθεί η αλήθεια των γεωπνευματικών επεισοδίων ως απόφαση της μη-επιλογής.
































































7/3/10

"ΝΕΟΝ ΦΩΣ"

Το «ΝΕΟΝ ΦΩΣ» υπήρξε από τον Οκτώβριο του 1898 μέχρι τον Ιούνιο του 1899 η εφημερίδα του Αναρχικού Oμίλου Πύργου Ηλείας. Μέλη του ομίλου υπήρξαν ο Πάνος Γιαννόπουλος ή Μαχαίρας, ο Νικόλαος Δίδαχος του Αριστομένη, ο Δημήτριος Αρνέλλος, ο Πάνος Κοροβέσης, ο Βασίλειος Θεοδωρίδης, ο Σπύρος Κατήρας, ο Δημήτριος Διονυσόπουλος, ο Κωνσταντίνος Νοβιτέρης, ο Γεώργιος Πετρίτσης, ο Βασίλειος Πούλος και ο Ιωάννης Παναγούτης.

Στο ΚΙΛΟ θα αναρτηθούν προσεχώς τα φύλλα 1, 2, 3, 5, 6, 7, 10, 20 και ένα ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ «ΝΕΟΥ ΦΩΤΟΣ».

Ευχαριστούμε τον Θανάση Κάσα που μας παραχώρησε τα παραπάνω φύλλα.

Οι χρονολογικές πληροφορίες καθώς και αυτές των ονομάτων προέρχονται από την εργασία του καθηγητή φιλόλογου Παντελή Παπαδάκη «ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ».

Σχετικές πληροφορίες υπάρχουν επισής στην «Ιστορία του αναρχικού κινήματος».

φύλλο ΑΡΙΘ. 1






















σελ.1






















σελ.2






















σελ.3






















σελ.4

ΖΗΤΩ! / σειρά ποιημάτων / V. VI.

V.

είμαι ένα παιδί

που έμαθε να επιβιώνει


οι μέρες είναι αντικείμενα

σε μια θυμική αποθήκη

δε χωράει η ηθική

σ’αυτόν τον χώρο που μοιάζει με πόλεμο

η ηθική αποστραγγίζει

τα τελευταία αποθέματα ζωής

στρέφεται ενάντια στη ζωή

και δε μιλάω για την ηθική

της θρησκείας και του νόμου

μα για αυτή του κοινωνικού ανθρώπου

για τη λέξη που σκοντάφτει

για τη χειρονομία που συστέλλεται

για το κορμί που στρέφεται

για το βλέμμα που σιωπά


δύσκολο να αφαιρείς το περιττό

μα μονόδρομος για το μ’αρέσει

όχι στο να βιώνεις

μα στο να μη βιώνεις

όχι όπως στο να κρύβεσαι διαφορετικά

μα να φανερώνεσαι αδιάφορα


δεν αντέχει τόση πληροφορία η χειρονομία

η αίσθηση όταν από λαβή

γίνεται αιχμή του δόρατος της γνώσης

τότε η ζωή ταυτίζεται με την εικόνα της


στα όσα θες να κάνεις

και σε όσα δεν πρέπει να κάνεις

κάνε αυτά που μπορείς


με μπολιάσανε με την πεποίθηση ότι ζω

άνθρωποι που δε θέλουν να ζουν

συγχέουν τη ζωή με τη γέννηση

και θεωρούν τον θάνατο το αντίθετό της


μα εγώ μετά από τόσο καιρό

δεν ξέρω αν ζω

δεν ξέρω αν έχω ξεκινήσει να ζω

ή αν είμαι ακόμα μουδιασμένος

από την πρόσκληση της ζωής


υποψιάζομαι πως η ζωή δεν είναι

το ευθύγραμμο τμήμα μεταξύ

γέννησης και θανάτου


η ζωή δεν είναι η μνήμη

ενός ταξιδιού


η ζωή δεν είναι η συμπλήρωση

ενός κενού


η ζωή δε σχετίζεται

μόνο με το ζωντανό


η ζωή δεν είναι επιβίωση


η ζωή είναι η δημιουργία χώρου

για να χωρά η ύπαρξη να ζει._


VI.

αιώνιο κύμα στέκεται

πίσω από τους ανθρώπους


εγκαταλείπω την αυτοκίνησή μου

και αφήνομαι σαν αυτάρεσκη βιτρίνα

στις μηχανές της πόλης να με μετακινήσουν


βλέπω όμορφους ανθρώπους

σαν ακριβοσκαλισμένα φέρετρα

μη στενοχωριέστε συνάνθρωποι

που είστε μασκαρεμένοι

δε φταίτε εσείς

ο θεός σας είναι μασκαράς

και σεις εξομοίωσή του


απλώσαμε τις σιδηροτροχιές

σ’όλα τα σημεία να μας πάνε

μα αυτές γίνανε δίχτυα

και μας πιάσανε


συγχωρέστε με που έρχομαι

γυμνός στην καθημερινή τελετή σας

συγχώρα με και συ αγάπη μου

που είμαι ένας ακατέργαστος ογκόλιθος

αλλά είναι που παραμένω

η κύρια ανασκαφή μου

αποδιώχνω τα στρώματα πολιτισμού

χρειάζεται επιμέλεια και προσοχή

ώσπου τελικά τι μένει;

μια ύπαρξη και ένας χώρος


και είναι η ζωή μια κίνηση

έστω και ανεπαίσθητη σ’αυτόν τον τόπο

ή η μοιραία ακινησία της είναι ο ατμός

που υψώνεται στην επιφάνεια της μοναξιάς μου;


ξεχάσαμε το τσουκάλι

να σιγοκαίει στο κεφάλι μας

εξυμνήσαμε τον έρωτα της καρδιάς

αδιαφορώντας για το περήφανο στομάχι

ας καταθέσουμε έστω και καθυστερημένα

σαν γδαρμένο τομάρι το πνεύμα μας

στα πόδια μιας πρησμένης κοιλιάς


κατάντησε ο άνδρας μνημείο του

και η γυναίκα έγινε δέσποινα της πείνας της


γεννήθηκα με αγωνία

θα πεθάνω με αγωνία

και στο ενδιάμεσο

θα ζήσω με αγωνία._

οπισθόφυλλο #3

εξώφυλλο #3