12/5/10

ΖΗΤΩ! / σειρά ποιημάτων / ΙΧ. Χ.

ΙΧ.

δεν υπάρχει κανόνας

το έξω είναι άπειρο

και μέτρο του

τα κόκαλά μας


πληρωνόμαστε με κραυγές

τη σιωπή μας

φουσκώνει η θάλασσα

στα στενά μου

δε θέλω θεατής στο σώμα μου να στέκω


ιστοί συμβόλων καταντήσαμε οι άνθρωποι

η ταραχή του όχλου στην κατηφόρα

σε μια άηχη αποθήκη στοιβάζεται

το φύλλο συκής ραγισμένη ταφόπλακα στον φόβο


ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς

οι λέξεις σφίγγουν τα δεσμά

ανάμεσα σε ξένους και γνωστούς

οι πράξεις γεύονται τις λέξεις


με πυρετό η ύπαρξη

κάθε στιγμή ρωτάει το είδωλό της

“θες να ζήσεις λίγο ακόμα;”

ογκόλιθοι τότε πέφτουν στη φωτιά

και ο ουρανός βαραίνει τα βουνά

μα πάντοτε η απάντηση αποδημεί

σε σκιερές πεδιάδες

στις γωνίες της ψυχής


μόνο η διανόηση

αδίστακτος κυνηγός

τα πέλματά της βουτάει στη λάσπη

αμολάει τη φαντασία

το μυθικό λαγωνικό

να εντοπίσει το ζωηρό το αίμα

πριν αυτό χυθεί για πάντα


βαλσαμωμένοι στέκονται

στο δάσος των σκέψεων

τυχοδιώκτες που μέθυσαν απ’τις ιδέες


ξυραφένιες αμφιβολίες

διακόπτουν το νήμα της αρχής

σιδερένια καταδίκη

στο ίχνος του άλλου αναμένει


είναι αγώνας για τους αρκετούς

για όσους δε διστάσουν θηρίο

τον εαυτό τους να δούνε

στο σπίτι τους μέσα

τροφή και ύπνο θα του προσφέρουνε

τα όνειρά του στο τέλος για να κλέψουν


Προχωράμε!


ξεπερνάμε την επιθυμία της ανταπόκρισης

και μπήγουμε τη σκλήθρα του αιτίου

στην πληγή μας._


Χ.

σε υπόγειο όνειρο κατέληξα

παρέα με τη μνήμη μου


μαύρισαν τα νύχια χωρίς φωνή

το τέλος ξάπλωνε με την αρχή

τρέχανε τα μάτια

σπιθαμή προς σπιθαμή

μα στη χώρα των θηρίων

στο φως δε θα τα δεις


στριμωχτήκαμε στον καιρό

και η πρώτη ερώτηση

σαν κύμα που φτάνει στη ακτή

ξέβρασε στα χείλη μου

ένα ξεχασμένο στην άβυσσο σπαθί

μάστορες με σειρά αιώνων

στη λεπίδα του περίτεχνα είχαν χαράξει

“είσαι ο φονιάς της αυγής”


σφίγγουν τα αίματα

σκούζουν οι σάρκες

και τα χέρια μου

άλογα στο άρμα της φαντασίας

δολοφονούν τον λήθαργο

“δεν υπάρχει απάντηση πριν πεθάνεις!”


εδώ σταματάει το όνειρο

και ξεκινάει το μυστικό


αποσύρονται οι γερασμένοι

στις ρυτίδες της γης

περιοριζόμαστε στο ανέκφραστο νησί

δεμένοι στο ναυάγιο του χρήσιμου

οι καρδιές μας σκεπάζονται από αχινούς

και οι σκέψεις μας σαν πεταλίδες

ξεραίνονται στο βράχο της λογικής


να χώσεις τα δάκτυλα στη άμμο κρυφά

να ξαπλώσεις στο όριο

να γλείψεις την επιθυμία

τα αυτιά σου κρέμασε μακριά

κλέψε τον φόβο του διπλανού σου

γίνε μαγνήτης


η ζωή είναι μέταλλο

σφυρί η ερώτηση

και η φωτιά

-ο φυγάς της βαρύτητας-

η μόνη απάντηση._

Δεν υπάρχουν σχόλια: