26/10/10

ΖΗΤΩ! / σειρά ποιημάτων / XXI. XXII. XXIII. XXIV

XXI.
εσύ ζεις
κ’εγώ πεθαίνω

η αφθονία
δεν έφτασε για όλους
τα περισσότερα τα είπαμε
για να περιγράψουμε το τίποτα
“τρέχτε να μας δείτε που περπατάμε!”
το χρόνο κάναμε δικό μας!
ύστερα μας κλέψανε
καταλήγουμε ίδιοι
αποτελέσματα μιας μοναδικής εξίσωσης
καταναλώνουμε την πρόοδο
αυτή είναι η παραγωγή μας
προβλέψαμε την ιδιότητα του αναπάντεχου!
τελικά μας νίκησε η επικοινωνία

εγώ γελώ
κ’εσύ φοβάσαι

κατούρησα στον αρχαίο ναό
κάτω από έναν καινούργιο ουρανό
η γυναίκα τεντώνεται
στα άκρα της στιγμής
αυτόματα βλέμματα
παχύνανε τις σκέψεις
οι συνδέσεις διαλύονται
σκύβω ανάποδα
η νύχτα λέρωσε τη μέρα
κατακραυγή έσπασε που ξύπνησα
νερό φούσκωσε την πέτσα
γκρεμίζομαι ανάσκελα
οι λειτουργίες καίγονται
διπλώνει το νύχι ξαφνικά
δε συσκευάζομαι πια

εγώ δεν είμαι εσύ

αχρήστεψα αυτή τη μηχανή
χόρτασα αντίθετα
κολλήσαμε οι άνθρωποι μεταξύ μας
στην πίσω αυλή μη μείνουμε για πάντα
μου έκανες το αίμα σταθερό
και σε μισώ
μια εγκατεστημένη εικόνα η αλλαγή
αποκοιμήθηκες επειδή
εμφανίστηκες βασανιστής
φυλακίζεις κάθε αυγή
δικαιολόγησες τη ντροπή
κρύφτηκες στη γλώσσα μου
και σ’έκανα εχθρό
μια ώρα μας ξέμεινε
να παίξουμε μαζί
άρπαξε την ιδέα μου
να σκίσω την καρδιά σου
άπλωσε τα χρήματα
να φτύσω τα παιδιά σου
ο λαός πέτυχε
και γω θα μείνω μόνος
οι μάζες αφαιρέθηκαν
από τον διάλογό μου
ανήκω στα τετράποδα
πηδάω τη σιωπή μου
τα μαύρα σεντόνια
με ψέματα τυλίγω

σε περιμένω
θα περιμένω
και το σημείο συνέχεια θα αλλάζει
θα συναντιόμαστε
και θα έχουμε χιλιάδες άλλες όψεις

αιώνια άγνωστοι
να επιστρέφουμε
κόκκινα βαμμένοι

μην ξαφνιαστείς
που δε θα είμαι εκεί

τώρα αντίστροφα γεμίζω
τρέχω να μην τρέμω
ανήθικη σχέση
το πρόγραμμα
το ίδιο τέλος θα έχει._

XXII.
στο βάθος της φωτογραφίας
κρύβεσαι από την ιστορία

αναπόφευκτη ευτυχία
σαν πέτρα που πέφτει
η συγκαταβατικότητα στην ένωση

όταν μείνεις γυμνός
αλλάζουν οι αιτίες
οι ανάσες μετρημένα βήματα

πασχίζεις να εδραιωθείς
στο χέρι μου απάνω
σπαράζω στην πλάτη σου να γράψω

θα πω ναι
θα πεις ναι
θα χωρέσουμε στο ποτέ

γίναμε άλλοι
για να ζήσουμε με κάποιους

ξύλα κάθετα
σε σώματα ανάμεσα
ο ήχος ως εύκολη σιωπή

φτιάξαμε τόσο σωστά ο ένας τον άλλο
με έμαθες εσένα για να μην κάνω λάθος
σε έμαθα εμένα για να κάνεις το λάθος

αποκλείστηκαν εδώ τα πόδια
και αλλού τα μάτια

σπέρματα χαμένα σε σχέδια
σχέδια σβησμένα από όνειρα
όνειρα τυλιγμένα σε ψέματα
ψέματα κομμένα σε τμήματα
αθροίσματα ανώμαλα

μας κοιμίσανε
για να ξυπνήσουμε απότομα
να στέκομαι ανάλογα

καταλήγουμε συνέχεια σε συμφωνία
να μη σου πω
“δεν είσαι εδώ!”
για να ακούσεις
“σ’αγαπώ!”

θα μαζευτούμε πολλοί
μ’άλλο σκοπό
θα ορκιστούμε μαζί
πως δεν είμαστε εκεί
εμφανίζονται πρόσωπα πολλά
τόσο ανθρώπινα τρομακτικά
να χωρέσουμε και μείς
για μια στιγμή
να φωνάζουμε “εσύ!”
απουσία καθημερινή
μόνιμα ακούγεται “γιατί;”
θα περιμένουμε όμως
δε γίνεται αλλιώς
είναι ένα αύριο γνωστό
στριμωγμένα βολικό

θα το πεις μία φορά
θα γραφτεί χιλιάδες
για αυτό μαζεύω να σου πω
με λέξεις γεμίζω το κενό
δεν είναι μαύρο ούτε βαθύ
είναι σαν άνθρωπος
όπως εγώ κ’εσύ

να γεννιέται κίνηση
στην κάθε σιγή
να μ’αφήνεις πριν το σκεφτείς

η αντίδραση χρειάζεται
μονάχα την ελευθερία
για να εκτελεστεί._

XXIII.
η δύναμή σου
η απόρριψή μου
ή κρύβομαι
ή δε με ψάχνουνε

πόσο μέλλον
να χωρέσει μια καρδιά;
ίσως όταν στη μέρα δε χωρέσουν οι ώρες
όταν τελειώσουν οι λέξεις
το αίμα να είναι αρκετό

οι χαμένες ιδέες θα βρεθούν
σε ένα απολίθωμα αγάπης

μη χαμογελάς
μη μιλάς
μη με ακούς

σίγουρα όλοι έχουμε δύο πόδια
είμαστε πολλοί
και θέλουμε να είμαστε και διαφορετικοί

θέλω να είμαι για να μην υπάρχω
θέλω να είσαι για να μη φοβάμαι
δε θέλω να φοβάμαι γιατί πονάω
δε θέλω να πονάω γιατί δε μ’ευχαριστεί

και ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος
στην άκρη του κόσμου απόψε
θέλει να είναι σαν εμένα
και ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος
απόψε είναι ίδιος μ’εμένα
είμαι ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος
στην άκρη του κόσμου

ένας άνθρωπος ανάμεσα
σε τέσσερις άλλους ανθρώπους
πέντε άνθρωποι ανάμεσα
σε οχτώ άλλους ανθρώπους
δεκατρείς άνθρωποι ανάμεσα
σε δώδεκα άλλους ανθρώπους

κάποιοι άνθρωποι χωρίζονται
από κάποιους ανθρώπους
από κάποιους άλλους ανθρώπους

ο κάποιος γιατί να μην είναι
πάντοτε ο κάποιος άλλος;

τα λόγια δε μυρίζουν
πότε θα ιδρώσουνε οι σκέψεις;

να αντισταθούμε στους άλλους
να αποδεχτούμε μια θέση
να θέσουμε έναν κανόνα
και δίπλα του να είμαστε τέτοιοι

θα φοβάμαι μόνο μην είσαι από τους άλλους
θα πονάω μόνο μην είσαι από τους άλλους
δε θα μ’ευχαριστεί να είσαι από τους άλλους!
δε θέλω να είσαι άλλος!
θέλω να είσαι εγώ!

μας κυνηγάει ο φόβος
και λέμε πως κυνηγάμε τη χαρά!

δηλητηρίασέ με προσωρινά
στρίμωξέ με εδώ
να πάω εκεί που δεν υπάρχει αλλού
να γίνω εκείνος που δεν υπάρχει άλλος

ή η ανθρώπινη κοινωνία
θα καταστρέψει τον άνθρωπο
ή ο άνθρωπος την ανθρώπινη κοινωνία._

XXIV.
διέρχομαι βαθιάς κρίσης
και τα λόγια
είναι ζεματιστά

δε συμμετέχω σε χαρές
δε συμμετέχω σε μυστήρια

να ζήσουμε ωραία
ποιος μας το είπε πρώτη φορά;

ακούμε τα ερωτήματα
δεν απαντάμε
ώσπου να γίνουν μη ακούσματα

εσύ είσαι το θέαμα της κοινωνίας
η ατομική κοινωνία

οι αριθμοί δεν ξεχνούν
πόσα πράγματα έκανες;
πόσα πράγματα έζησες;

το σώμα που χάνεις
είναι η βία που αγοράζεις

ποιοι είναι οι ποιητές;
ποιοι είναι οι έμποροι;

επιτρέπω το κίτρινο
επιτρέπω το μπλε
γνωρίζω την ελευθερία του πράσινου

είναι σχεδόν νύχτα
και είναι όλα σχεδόν τόσο μακριά

θα σε αγαπήσω τόσο πολύ
να μη γυρίσεις από εκεί που πας
είναι μια αρχή
γίνεσαι ιδέα κάθε στιγμή
γιατί να παραμένεις ίδια;

δε σε γνωρίζω
απλώς σημειώνω τις θέσεις σου

με περιμένεις
τι φυλακή κι αυτή!
να μοιάζω πάντοτε
μ’αυτόν που περιμένεις

πετυχαίνουμε πρόοδο
σε έναν κόσμο που έχει πεθάνει
εδώ και καιρό
είμαστε τα σκουλήκια
στο πτώμα αυτό

σου είπα χθες
χίλιες καινούργιες λέξεις
μου χρωστάς!
ας επιλύσουμε τη διαφορά

μη σταματάμε
όταν κάποιον συναντάμε._

21/10/10

20/10/10

εσύ κ' εγώ / #3
























η εξέλιξη της ιστορίας είναι ανοιχτή σε όλους.
Στείλτε τις ιδέες σας!

8/10/10

Εισαγωγή στη γεωπνευματική διαδικασία και την ιδιομόρφωση / 1ο μέρος + διορθώσεις και προσθήκες

Στην πρόταση της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης το σύμπαν, αυτό που φαντάζει να τα περιέχει όλα και μέσα στο οποίο βρίσκονται τα πάντα, αποτελεί τον κόσμο ως η καταστροφή των εγκαταστάσεων που μεγιστοποιούνται. Ως η θέση του χώρου, που αυτές αναπτύσσονται. Ως όλες αυτές οι θέσεις και η διευθέτησή τους, συγκροτώντας το ένα, συμπαγές και ομοιογενές όλο.
Τα σώματα δεν υπάρχουν σε διάκριση μεταξύ τους ως αντικείμενα καθαυτά, αυτοτελή, ξέχωρα και ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Τέτοια εμφανίζονται πρώτον ως συμπέρασμα της ανθρώπινης αντίληψης, διαχειριζόμενη τις αισθήσεις, στην απόπειρα της να κατανοήσει το μικροπεριβάλλον της και δεύτερον – με αμφίδρομη σχέση οι δύο περιπτώσεις - σε παγιωμένες φιλοσοφικές πεποιθήσεις, πολιτικές απόψεις, θρησκευτικά δόγματα και οικονομικο-κοινωνικά συστήματα, τα οποία λιγότερο ή περισσότερο στηρίζονται και υποστηρίζουν το σχήμα τύπου:

άτομο > μονάδα > όριο > σύνορο > κατηγορία > ιεράρχηση

Όπως τα αντικείμενα δεν υφίστανται ως ασυνέχειες και τα γεγονότα σε αναλογία δεν αποτελούν περιορισμένα και απομονωμένα το ένα από το άλλο συμβάντα. Για τις διακρίσεις και σε αυτή την περιοχή ισχύουν οι δύο προαναφερόμενες συνθήκες. Τα φαινόμενα και τα τεκταινόμενα στην γεωπνευματική διαδικασία και την ιδιομόρφωση είναι το ένα, καθολικό και πολυδιάστατο γεγονός.

Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μετακίνηση ενός αντικειμένου από ένα σημείο Α προς ένα άλλο σημείο Β, δεν είναι παρά η στον χρόνο – ως ανάπτυξη του χώρου - σταδιακή και συνεχή μεταβολή της δομής του όλου. Μία διαρκής διαδικασία έλλειψης και συμπλήρωσης, υπό το καθεστώς του δυναμισμού κίνησης. Ο βασικός αυτός μηχανισμός του γεγονότος προκαλεί συσσωρεύσεις, μετατοπίσεις, συνδέσεις και διαλύσεις των στοιχείων του όλου στην περιοχή μεταξύ του σημείου Α και Β, επηρεάζοντας στην συνέχεια το περιβάλλον της περιοχής και εντέλει το όλο. Η διαδικασία αυτή μας φανερώνεται στις καταστάσεις της ύλης ( στερεή – υγρή – αέρια ), στο βαθμό διαφάνειάς της, στις διαφορές της υφής της και στις μεταβολές της θερμοκρασίας της.


Ο όλος χώρος, ο χώρος του όλου είναι ένας γεωπνευματικός χώρος.

Η βάση της πρότασης της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης είναι η έρευνα του χώρου όπου το γεγονός επιδρά στο όλο και αντίστροφα.
Στο επίθετο γεωπνευματικός αποτυπώνεται η δημιουργία της λέξεως πάνω στην οποία θα εφαρμόζεται, θα συσσωρεύεται και θα φορτίζεται η έννοια, της από εδώ και στο εξής απόπειρας ταύτισης της ύλης και του πνεύματος σε ένα μοναδικό σώμα, στο ένα και το αυτό σώμα της λέξης του γεωπνευματικού της γεωπνευματικής έννοιας. Ταύτισης ως μίας αέναα εναλλασσόμενης και σύγχρονης εσωτερίκευσης και εξωτερίκευσης της ύλης στο πνεύμα και αντίστροφα.

Όπως αντιλαμβανόμαστε το φως ως το ίδιο ένα αντικείμενο, είτε εκδηλώνεται ως κύματα είτε ως σωματίδια, αναλόγως θεωρείται ότι το πνεύμα και η ύλη, το όλο και το γεγονός αποτελούν εκδηλώσεις του ίδιου αντικειμένου, του όλου-γεγονότος ως η συνέχεια. Έτσι ώστε κάθε δίπολο όπως γέννηση-θάνατος, πλήρες-κενό να λογίζονται ως εκδηλώσεις της συνέχειας.


Η Γαία που σμίγει με τον Ουρανό. Ο άνθρωπος μεταξύ ουρανού και γης, το ανθρώπινο σώμα αγωγός του ουρανού με τη γη.

Η γη ως αρχέγονο σύμβολο της ύλης, του στερεού και του σταθερού. Αυτό που το διακρίνουμε και το ορίζουμε. Η βάση, πάνω στην οποία στηριζόμαστε. Το χειροπιαστό.
Και ο ουρανός, που διαρκώς πνέει πάνω απ’τα κεφάλια μας, ως σύμβολο του πνεύματος, της ψυχής, της ιδέας και του ονείρου. Αυτό που πάντοτε κινείται και πάντοτε μας διαφεύγει. Το άυλο, που δε το ορίζουμε παρά μόνο το φανταζόμαστε. Το άπιαστο. Η γεωπνευματική έννοια ως φορέας του αέναου στέκομαι.

Στον γεωπνευματικό χώρο του όλου, μπορούμε αξιωματικά να ορίσουμε επιμέρους μεγέθη γεωπνευματικών χώρων. Ο κάθε άνθρωπος ως γεωπνευματικός χώρος, το σύνολο των ανθρώπων ως άλλος, το σώμα της ανθρωπότητας, η ανθρωπότητα και η γη, ο άνθρωπός και το ζώο. Η γεωπνευματική διαδικασία και η ιδιομόρφωση ισχύει για οποιοδήποτε σύστημα αρκεί κάποιο υποσύστημά του να σχετίζεται με τον άνθρωπο και το ανθρώπινο.
Θα ξεκινήσουμε αναλύοντας τον άνθρωπο ως γεωπνευματικό χώρο και διαδοχικά διάφορα άλλα συστήματα, συσχετίζοντάς τα μεταξύ τους για να καταλήξουμε να συνθέσουμε τον ενιαίο, τον ένα γεωπνευματικό χώρο του όλου.
Η έλευση της ύπαρξης, η γέννηση του ανθρώπου, το έτος μηδέν του καθενός, σηματοδοτεί την αρχή της δημιουργίας και της περαιτέρω ανάπτυξης του γεωπνευματικού του χώρου μέσω της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης. Με τη γέννηση ξεκινάει η διόγκωση της ύπαρξης σε κάποιο σημείο του όλου. Το αρχικό αυτό σημείο προοδευτικά μετατρέπεται στο εσωτερικό κέντρο, από το οποίο αναπτύσσεται και επεκτείνεται προς κάθε κατεύθυνση και προς κάθε εξωτερικό σημείο η ύπαρξη. Σαν ένα συμπαγές πολύμορφο μπαλόνι, το οποίο φουσκώνει μέσα σε ένα ανάλογο αλλά μεγαλύτερο τέτοιο μπαλόνι. Όπως ο χώρος της ύπαρξης επεκτείνεται προς όλες τις διευθύνσεις, έτσι και ο χρόνος - ως συνέχεια - κατά τον οποίο συντελείται η επέκταση αυτή, εκδηλώνεται σφαιρικά ως ανομοιόμορφη ανάπτυξη ενός πολύεδρου αστεριού με καμπύλες ακμές και στρογγυλεμένες κορυφές, υπερβαίνοντας μία γραμμική αλληλουχία επεισοδίων, απόρροια του αδιάρρηκτου γεγονότος.

“είμαι χρόνος όσος χώρος.”

“η μέρα ως ανάρμοστη νύχτα.”

Ένα σώμα και ένα πνεύμα συγκροτούν έναν αρκετό άνθρωπο, ο οποίος γεννιέται ως ένας καινούργιος χώρος, που συμπιέζει και συμπιέζεται από τον υπάρχον μέχρι εκείνη τη στιγμή χώρο. Ο γεωπνευματικός χώρος του κάθε ανθρώπου αποτελεί τη γεωπνευματική όψη της αντίστοιχης σωματικής του όψης. Το σώμα του ανθρώπου είναι η αιώνια μήτρα του γεωπνευματικού του χώρου. Ένας γεωπνευματικός χώρος στέρεος εξωτερικά και όσο τον διατρέχουμε από κάθε σημείο, κάθε μοίρα, κάθε πόρο της επιδερμίδας προς το αρχικό σημείο-εσωτερικό κέντρο, περνάμε βαθμιαία από την στέρεα, στην υγρή και προσεγγίζουμε εσχάτως την αέρια κατάσταση της υπόστασης του ανθρώπου. Διανύοντας συγχρόνως την έκταση από το πραγματικό και αισθητό προς το φανταστικό και συμβολικό. Στον άνθρωπο σμίγει το πραγματικό με το φανταστικό.
Κάθε εξωτερικό σημείο του ανθρώπινου σώματος είναι και μία δίοδος εσωτερίκευσης, διάλυσης του εξωτερικού γεωπνευματικού χώρου στον εσωτερικό γεωπνευματικό χώρο μέσω των πέντε αισθήσεων.
Από τα ανοίγματα της όρασης, της όσφρησης, της ακοής, της γεύσης και της αφής εισέρχονται, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης, εξωτερικά ερεθίσματα όπως αγγίγματα, ακούσματα, συναισθήματα, μυρωδιές, γεύσεις, όψεις, σκέψεις, ιδέες, πράξεις, εμπειρίες, βιώματα, συμβάντα, μνήμες, συμπεράσματα, κώδικες, αρχές και κανόνες που ως γεωπνευματικά στοιχεία επικάθονται και καθιζάνουν όλο και πιο βαθιά στον γεωπνευματικό χώρο του κάθε ανθρώπου. Όπως στη γη, στον γεωλογικό χώρο από τα χημικά στοιχεία υπό την άσκηση των δυνάμεων, των αντιδράσεων, της πίεσης και της θερμοκρασίας δημιουργούνται χημικές ενώσεις, ορυκτά και πετρώματα, έτσι κατά αντιστοιχία συμπεριφέρονται και τα παραπάνω γεωπνευματικά στοιχεία στον γεωπνευματικό χώρο. Επίσης όπως αναφύονται και διακλαδίζονται τα φυτά έτσι αναπτύσσονται και εξελίσσονται οι γεωπνευματικοί χώροι. Μαζί οι δύο αυτές αναλογικές σχέσεις συγκροτούν και αποτελούν την βασική αρχή της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης.
Ο κάθε καινούργιος γεωπνευματικός χώρος ακαριαία από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του και εμφάνισής του υπόκεινται σε μία διαρκή εισροή των γεωπνευματικών στοιχείων – από μία κρύα πέτρα μέχρι μία χαμηλόφωνα ειπωμένη λέξη - που συγκροτούν τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο. Οι ποσότητες στοιχείων αυτής της εισροής είναι ακαθόριστες αλλά σίγουρα μεγαλύτερες σε σχέση με αυτές, που το κόσκινο της αντίληψης φιλτράροντας τις αισθήσεις καταφέρνει να συγκρατήσει στην επιφάνεια της συνείδησης και προλαβαίνει να καταγράψει στην άμεσα ανακαλούμενη μνήμη.
Τα μεγέθη των ερεθισμάτων ενός συμβάντος, οι διαστάσεις της μνήμης που αυτά καταλαμβάνουν και τα σώματα των συναισθημάτων που αναφύονται μεταβάλλονται καθώς αποκολλώνται από τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο και καταβυθίζονται προς το κέντρο του εσωτερικού γεωπνευματικού χώρου ενώ συγχρόνως απομακρύνονται από το χρονικό κέντρο, στο οποίο λαμβάνει χώρα το εκάστοτε συμβάν. Τα στοιχεία αυτά κατά την εκκίνησή τους διαθέτουν το μέγιστο ποσοστό ευκρίνειας, το οποίο ελαττώνεται όσο κατευθύνονται προς το αέριο εσωτερικό κεντρικό σημείο, όπως η στέρεα αίσθηση που έχουμε για κάτι, το οποίο συνέβη μόλις τώρα με τον καιρό ρέπει προς την ασάφεια.
Από τη στιγμή που βιώνουμε κάτι, ουσιαστικά, αυτόματα το μετατρέπουμε σε ανάμνηση. Οποιασδήποτε φύσης και αν είναι τα εξωτερικά ερεθίσματα, οι αισθήσεις τα εισάγουν εντός μας υπό τον κοινό για όλα κώδικα της μνήμης. Η μνήμη ως πηγή των εννοιών. Στο ταξίδι τους προς τα έγκατα του ανθρώπινου γεωπνευματικού χώρου όλα αυτά τα στοιχεία ενώνονται μεταξύ τους καθώς και με τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν την προγονική δομή της καινοφανούς ύπαρξης σε άπειρους ποσοτικούς και ποιοτικούς συνδυασμούς. Όπως τα γεωλογικά στοιχεία μετακινούνται διαμέσου ρηγμάτων και χασμάτων, παρασύρουν και παρασέρνονται, εκρήγνηνται και λιώνουν, αποσαθρώνονται και ανασυνιστώνται σχηματίζοντας έτσι φλέβες, επιστρώσεις και διαστρωματώσεις ορυκτών και πετρωμάτων, ανάλογα και τα γεωπνευματκά στοιχεία ακολουθούν τέτοιες ιδιαίτερες διαδρομές και διαδικασίες καθώς εσωτερικεύονται. Η αντίληψη μετά από κάποιο στάδιο αδυνατεί να παρακολουθήσει και να αναλύσει το μηχανισμό σύμφωνα με τον οποίο αυτές πραγματοποιούνται. Στα μέρη που συντελούνται οι ζυμώσεις αυτές ξεκινάνε και αναδύονται οι σκέψεις μας σαν φυσαλλίδες αέρα από τα βάθη των ωκεανών.

”περισσότερο ή λιγότερο παραμένουμε ξένοι προς τη σκέψη μας.”

Την πορεία κάθε στοιχείου θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με το αχανές σύστημα πολυγωνικών σχηματισμών που αναπτύσσεται στον αμμώδη βυθό από την διάχυση του ηλιακού φωτός στην θάλασσα, όπου κάθε σημείο, στο οποίο τέμνονται τα πολύγωνα, να σημαίνει την ένωση ή την διάσπαση είτε και τα δύο, του ενός στοιχείου με το άλλο και την κάθε φόρα αλλοίωση αυτής της ένωσης. Η διαρκής μετακίνηση των φωτεινών σημαδιών-γεωπνευματικών στοιχείων πάνω στις διαρκώς μεταβαλλόμενες δαιδαλώδεις τροχιές τους, δεν επιτρέπουν την ύπαρξη οποιουδήποτε μίτου της Αριάδνης.
Ο άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί ως μία απόληξη των παραπάνω πολυγωνικών σχηματισμών, που αναπτύσσονται στο σύστημα ενός περιβάλλοντος, του πλανήτη, του σύμπαντος, του όλου. Ο ανθισμένος κόρνος, που θαυμάζουμε είναι μέρος της δράσης μιας αγριμονίας, ενός δακτυλιοσκώληκα, μίας σταγόνας νερού που εξατμίζεται στον μακρινό ωκεανό. Το τοπίο που απολαμβάνουμε, με τον ήλιο να δύει στον ορίζοντα είναι μέρος της ανάπτυξης της αργίλου, που πάνω της στεκόμαστε.

“στη θέση που στέκομαι στεκόταν πριν λίγο ένας μετεωρίτης, ένας πλανήτης, ένας ήλιος, ένας κόσμος – στέκεται το σύμπαν.”

Ανάμεσα σε αυτά, που ιεραρχούμε και θεωρούμε καίρια γεγονότα της ζωής μας, τα οποία εσωτερικεύτηκαν ως επιστρώσεις γεωπνευματικών υλικών συγκροτώντας τις γεωπνευματικές διαστρωματώσεις της υπόστασής μας, βρίσκονται άλλα γεγονότα-στρώματα και ανάμεσα σε αυτά χιλιάδες άλλα γεγονότα-στρώματα σε άμεση σχέση και επαφή μεταξύ τους.
Τοποθετώντας τώρα όλα τα γεγονότα, φαινόμενα και τεκταινόμενα, ως διαρκώς μετακινούμενους και μεταβαλλόμενους βρόγχους στο σύστημα τον πολυγωνικών σχηματισμών και αναπτύξουμε κατόπιν αυτό το σύστημα όχι μόνο στη μία επιφάνεια, κατά ένα επίπεδο αλλά στον χώρο, στο όλο, θα έχουμε, σαν ένα πέπλο με απόλυτα πυκνή ύφανση και άπειρο όγκο, το σύστημα του γεγονότος.
Μέρος των διαστάσεων της δράσης του γεγονότος επιδρούν και στον άνθρωπο, ως τμήμα του γεωπνευματικού χώρου του όλου. Η γεωπνευματική διαδικασία είναι αποτέλεσμα της ποιοτικής διαφοράς αντίστασης, που συναντά το γεγονός στον άνθρωπο. Από τη στιγμή που διαπερνάει το γεγονός έναν άνθρωπο και αρχίζουν να εσωτερικεύονται τα στοιχεία του γεγονότος σ’αυτόν, συγχρόνως ξεκινάει και το αρχικό στάδιο της ιδιομόρφωσης, η εσωτερική ιδιομόρφωση. Τα στοιχεία ιδιομορφώνονται - είτε ενώνονται σε καινούργιους συνέχεια σχηματισμούς είτε αποδεσμεύονται από προηγούμενους σχηματισμούς – και διαλύονται στον εσωτερικό απόλυτο γεωπνευματικό χώρο του ανθρώπου. Αυτούς τους σχηματισμούς, τα γεωπνευματικά ορυκτά, τα οποία καθιζάνουν σταδιακά στο στερεό και υγρό μέρος και κάποια καταλήγουν να μετεωρίζονται στο αέριο κέντρο, καλείται ο άνθρωπος να ανασέρνει και να εξωτερικεύει κατά το στάδιο της εξωτερικής ιδιομόρφωσης.
Τα διαδοχικά στάδια της εσωτερικής και της εξωτερικής ιδιομόρφωσης συγκροτούν το φάσμα της ιδιομόρφωσης. Ένα φυσικό πρότυπο ιδιομόρφωσης είναι η φωτιά. Η ανάπτυξη στον φυσικό κόσμο λογίζεται ως μία ειδική ιδιομόρφωση, μία διαμόρφωση με συναίνεση.

”ο άνθρωπος είναι πολύγωνο και η φύση στρογγυλή.”

Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος, είναι αντιστρόφως ανάλογο προς το ποσοστό διαμόρφωσης, που ασκείται στο σύστημα αυτό.

Ένα σώμα αποχτάει τη μέγιστη τιμή ιδιομόρφωσης όταν αναπτύσσεται σε άπειρο χώρο και δε συναντάει άλλα σώματα και την ελάχιστη τιμή όταν όλα τα όριά του είναι και όρια άλλων σωμάτων με αντίθετη φορά ανάπτυξης. Στο φυσικό κόσμο, στο γεωπνευματικό χώρο του όλου, επειδή τα σώματα δεν υφίστανται ως αυτοτέλειες, δε μπορεί να υπάρξει η μέγιστη ούτε η ελάχιστη τιμή ιδιομόρφωσης. Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος αντιστοιχεί στο κατά πόσο ιδιομορφώνεται αντί να διαμορφώνεται στην διάρκεια της ανάπτυξής του ο γεωπνευματικός του χώρος.

Το ποσοστό ιδιομόρφωσης ενός συστήματος είναι ίσο με το άθροισμα των ποσοστών ιδιομόρφωσης των επιμέρους υποσυστημάτων, που συγκροτούν το σύστημα αυτό.

Μπορούμε να ορίσουμε τον άνθρωπο ως σύστημα συμπεριφορών, το κοινωνικό γεγονός ως σύστημα ανθρώπων, την κοινωνία ως σύστημα κοινωνικών γεγονότων. Κατόπιν από τον συνδυασμό των συστημάτων αυτών, μπορούμε να ορίζουμε πλήθος άλλων συστημάτων ανάλογα με το αντικείμενο της έρευνας κάθε φορά.
Η ιδιομόρφωση συντελείται από την εκμετάλλευση του γεωπνευματικού υλικού ως καύσιμο της δημιουργίας καινούργιου γεωπνευματικού χώρου.
Σχηματικά μπορούμε να το προσεγγίσουμε σαν μια ταινία, όπου στην μία πλευρά της εκδηλώνεται η γεωπνευματική διαδικασία και στην άλλη εκδηλώνεται η ιδιομόρφωση. Αυτή η ταινία αποτελεί έναν ιμάντα, ο οποίος περιστρέφεται στο σχήμα του συμβόλου του απείρου και στο σημείο τομής, πραγματώνεται η δημιουργία - ως καταστροφή της ιδιότητας - του καινούργιου χώρου κατά τη διόγκωση του γεωπνευματικού χώρου του ανθρώπου μέσα στον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο. Ο όγκος του χώρου αυτού είναι και το μέγεθος της ελευθερίας του ανθρώπου. Της ελευθερίας για την ανακούφιση της υποχρέωσης ως πηγή της ηδονής. Η κινητήριος δύναμη αυτού του συστήματος είναι ο τρόπος, που η γενετήσια ορμή και η αναγκαιότητα της επιβίωσης, ανακουφίζονται στον εκάστοτε σχηματισμό του κοινωνικού γεωπνευματικού χώρου.

”στην ιστορία του ανθρώπου το ιστορικό γεγονός είναι ο ιστορικός άνθρωπος.”

Ο εξωτερικός χώρος είναι παροντικός. Ο εσωτερικός είναι και παρελθοντικός. Από τον εσωτερικό χώρο προέρχεται το παρελθόν του εξωτερικού. Ο εξωτερικός χώρος είναι ο κάθε στιγμή μελλοντικός εσωτερικός χώρος και εν δυνάμει αντίστροφα. Ο άνθρωπος είναι η συνάντηση των δύο αυτών χώρων.
Στον κάθε νέο άνθρωπο που γεννιέται, του παρέχεται από τους προγόνους του μία στοιχειώδης αρχική γενετήσια ενέργεια, μία ποσότητα ζωής, μία προγονική φωτιά, η οποία είναι απαραίτητη για τη λειτουργία της γεωπνευματικής διαδικασίας και της ιδιομόρφωσης. Στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του γεωπνευματικού χώρου κάθε ανθρώπου, οι συνθήκες ελευθερίας, που απαιτούνται για την ιδιομόρφωση εξαρτώνται από το βαθμό, που του τις παρέχουν όσοι τον φροντίζουν. Δηλαδή κατά πόσο επιτρέπουν την ανάπτυξη στην κλίση ιδιομόρφωσης, ελαττώνοντας αντίστοιχα τη στρέβλωση της κλίσης αυτής. Το σύστημα του γεωπνευματικού χώρου του κάθε ανθρώπου συνδέεται με το σύστημα του προγονικού του γεωπνευματικού χώρου, ως ένα υποσύστημα, μέρος ενός ευρύτερου συστήματος. Η γέννηση του ανθρώπου δεν αποτελεί τελικά ένα ανεξάρτητο σημείο εκκίνησης μίας ατομικής ανάπτυξης, αλλά μία καινούργια διόγκωση σε κάποιο σημείο του προγονικού γεωπνευματικού χώρου στο σχήμα ενός κάκτου. Έτσι ο άνθρωπος πέρα από τα στοιχειά, που καταρρέουν εντός του προερχόμενα από τον εξωτερικό γεωπνευματικό χώρο του όλου, αναρρέουν συγχρόνως και στοιχεία από τον εσωτερικό προγονικό του γεωπνευματικό χώρο. Ο άνθρωπος ιδιομορφώνοντας το γεωπνευματικό του χώρο ενεργεί και στην ιδιομόρφωση του προγονικού του γεωπνευματικού χώρου. Η γεωπνευματική διαδικασία και η ιδιομόρφωση επιτρέπουν την κίνηση - ως το αδύνατο να υπάρχει κάτι όπως υπήρξε - σε όλες τις ακτίνες του χρόνου.

”το παρόν το ζω όπως το μέλλον που θέλω να ζήσω και το μέλλον θέλω να το ζήσω όπως το παρελθόν που θέλω να έχω ζήσει.”

ΖΗΤΩ! / σειρά ποιημάτων / XVII. XVIII. XIX. XX

XVII.
ανάμεσα στις γραμμένες κόλλες
πάντοτε υπάρχει μια ολόλευκη

στα χώματά μου
ανέσυρα ξένα πετραδάκια
μα πώς είναι δυνατόν;

τα τοποθέτησε κάποιος χωρίς να το αντιληφθώ;
να υπήρχαν πριν θεωρήσω αυτά τα χώματα δικά μου;
ή ενώ φαντάζουν ξένα, από δικά μου υλικά μυστηριωδώς
σχηματίστηκαν;

άνθρωποι που δεν αναγνωρίζω
-τόσο διαφορετικοί και
ας συναντιόνται μέσα
στο ίδιο ανείπωτο όνομα-
υπάρχουν στον τόπο μου

πιο πίσω από κει
που φτάνει το φως
πιο πάνω από το σημείο
που οι φυλλωσιές επιτρέπουν να δω
πιο χαμηλά από τα βράχια
που διακόπτουν το βλέμμα μου

δένω τον τελευταίο ψίθυρό τους
στο κορμί μου
είμαι υποχρεωμένος να γράψω
αυτά που απομένουν
να αρθρώσω τα λόγια τα ανεκπλήρωτα
το κύμβαλο να απελευθερώσω από τη σιγή του

ο θάνατος είναι ακαριαίος
μόνο στην ιατροδικαστική
σε όλο τον άλλο κόσμο
είναι αιώνιος
(συνέχεια παρόν)._

XVIII.
σαν κούκος φωλιάζει
ο πόνος στη χαρά
για το χέρι
όλα είναι ίδια
το αντικείμενο αλλάζει
μόνο στο μυαλό

για πόσο σε ρωτάω
θα κλαδεύουμε ο ένας τον άλλο;

να προσμένεις
τι δε χρειάζεται

το να είσαι ελεύθερος
σημαίνει να είσαι εναντίον σου

αποχαιρετισμός στον ήλιο
σε μια αργόσυρτη απομάκρυνση χωρίς θέληση
ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της διαστολής

το φως σε όνειρο
διαπερνάει τα σώματα
δεν απλώνει σκιές

υποχρεωμένος να ψάξω στην έρημο
θα ξοδέψω το τελευταίο μου νερό
μια καινούργια θάλασσα να στεριώσει

η δημιουργία είναι ραντεβού
δίχως τόπο και χρόνο
δίχως πρόσωπο

λίγες μέρες ακόμα
λίγα χρόνια ακόμα

για να μαζευτεί η φυλή
να συναντήσεις τον άλλον

η διάσπαση του ατόμου να ακουστεί
άτμητοι καθώς στεκόμαστε
παγωμένοι σε ένα σκοτάδι
που δε φαίνεται

τελικά χρειάζεται πολλές ανάσες η πνοή
πρέπει να πυρώσει ο κόσμος πολύ
για να χυθούμε._

XIX.
δε μπορώ να φτάσω πουθενά
τη στιγμή που ξεκινώ
και φαίνεται πως από εδώ και μπρος
όλο θα πλησιάζω αυτό που θέλω
ουσιαστικά απομακρύνομαι διαρκώς
απομακρύνομαι απ’τη πηγή της επιθυμίας
του να φτάσεις μέχρι εκεί
που κατά την εκκίνηση μέγιστα επιθυμούσες

έτσι δημιουργείται το δίλλημα
να πας προς τα εκεί
που η επιθυμία σου ελαττώνεται;
να αλλάξεις προορισμό μεγιστοποιώντας
πάλι μια επιθυμία καταδικασμένη
και αυτή τη φορά όμως να φθίνει;
ή τέλος να αγνοήσεις την επιθυμία
και ορμώμενος πλέον από μια ιδεοληπτική
εμμονή ηθικής ολοκλήρωσης στηριζόμενη
σε πιστεύω να πας μέχρι το αναπόφευκτο
τέλος ενός δόγματος;

δεν πάω πουθενά!

έτσι κι αλλιώς η αλλαγή επιθυμίας
ισοδυναμεί με ένα ταξίδι από μόνη της
και η κάθε επιθυμία είναι ένας ολόκληρος κόσμος

η ιεραρχία του πόνου
δεν αντιστρέφεται
μονάχα καταστρέφεται

το αίμα παραμένει ζωντανό
ενός χρόνου
εκατό χρόνων
το ίδιο πίνεται στο χώμα
το ίδιο θυμάσαι τον άνθρωπο
τη στιγμή που απομένεις μονάχος

η μνήμη σου παραδίδει
το ψέμα που χρειάζεσαι

δεν ακούω
όχι επειδή τίποτα δεν ηχεί
μα ξέχασα τον ήχο

τα λόγια φύγανε απόψε νωρίς
τις πράξεις δεν τις ερμήνευσα
απλά τις αποδέχτηκα
όπως τα βουνά
σαν τις θάλασσες

τα γεγονότα είναι ο καπνός ενός ανθρώπου
οι άνθρωποι είναι τα γεγονότα
δεν υπάρχει ζωντανός
παρά μόνο το γεγονός

το παλιό καινούργιο γεύεσαι
την ώρα που τελειώνεις
μάταιο το βήμα το επόμενο
αν είναι το δεύτερο._

XX.
το κρανίο
χώνεψε το σώμα

το βουνό είναι κόκκος
η θάλασσα σταγόνα
και ο ουρανός μια τελευταία ανάσα

το μάτι τραυματίζει τη φαντασία
με ευθείες

τον φίλο του σκοτώνει ο τεχνολόγος
και ο τεχνολόγος δολοφονείται απ’τον έμπορα

ένας ο χώρος
ένας ο χρόνος

αποβάλλει αδιάφορες στιγμές
τις παγιδεύει
να κολλήσουν αιώνια
στα πρόσωπα των ανθρώπων

σαν το χώμα το ξερό
που δέχεται τη βροχή και λασπώνει
η σκέψη περιμένει το γεγονός
το αίσθημα της αναμονής όμως
είναι το αποτέλεσμα του ήδη γεγονότος
πάνω στις αισθήσεις

η κίνηση γλιστράει στις σκιές
καταδικασμένο το φαινόμενο
πάντοτε θα καθυστερεί η απόφαση

αδυναμία να πεις
έφτασα, έφτασες, έφτασε
όσο και να μεγαλώνουν οι αποστάσεις πια
τα παλούκια μπίγονται πιο στενά
όλο και πιο κοντά
ακόμα πιο βαθιά

ο ξένος δε γεννιέται μακριά
στο σύνορό μου γεννιέται

ότι γίνεται στην άκρη στο δάκτυλό σου
συμβαίνει και στην άκρη του σύμπαντος

τα μάτια σου που μεγαλώνουν
τη δική μου ψυχή ρουφάνε
οι επιθυμίες μου που φουντώνουν
το δικό σου κορμί γυρεύουν

μην κυνηγάς τις λέξεις
που ξαπλώνουν στον ατμό
δε θα σε βοηθήσουν
στον μηχανισμό που βλέπεις τώρα από εδώ

θα μπεις στην πέτρα
θα μπει στο ζώο
θα μπει στο νερό
θα μπει στο δέντρο
θα μπει στη φωτιά

όλα είμαστε αυτή η μία καμπύλη._

σημείωση 25-12-2006




εξώφυλλο #4