Μέσα στην αέναη ροή του γεωπνευματικού υλικού του όλου, ο άνθρωπος ως μέρος του όλου και τόπος γεωπνευματικού υλικού αναπτύσσεται και αναπτύσσει τον εαυτό του. Αναπτύσσομαι από το γεγονός και αναπτύσσω τον εαυτό μου καθώς αλληλεπιδρώ και κατανοώ το γεγονός. Το αναπτύσσομαι είναι αρκετά αυξημένο στα φυτά και τα ζώα σε σχέση με το αναπτύσσω και εξαρτάται ανάλογα του βαθμού εξέλιξής τους. Στον άνθρωπο τα ποσοστά αυτά αυξομειώνονται σε σχέση με το ποσοστό ιδιομόρφωσης και διαμόρφωσης. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τύπος σχέσης της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης αλλά εξαρτάται κάθε φορά από τα συστήματα και τις συνθήκες. Τόσο στα φυτά και στα ζώα όσο και στον άνθρωπο τα μεγέθη του αναπτύσσω και αναπτύσσομαι εξαρτώνται από το βαθμό ιδιότητας της βούλησής τους. (Σε κάθε χαρακτηριστικό ενός αντικειμένου υπάρχει ένας βαθμός ιδιότητας στο κατά πόσο η ιδιότητα αυτού του χαρακτηριστικού χαρακτηρίζει το αντικείμενο αυτό).
Η βούληση εμφανίζεται με δύο βασικές μορφές. Πρώτον τη φυσική βούληση, ως εναντίωση σε αυτό που τείνει να επικρατήσει και αφορά τα πάντα ως ένας από τους βασικούς ρυθμιστές του όλου-γεγονότος, της συνέχειας. Δεύτερον τη λογική βούληση που αφορά μόνο τον άνθρωπο. Όσο αυξάνεται το ποσοστό ιδιομόρφωσης η λογική βούληση μεταμορφώνεται σε χαοτική βούληση. Στη χαοτική βούληση ο αιτιοκρατικός βαθμός τείνει στο μηδέν και παρουσιάζεται με το να επιτρέπεις να προκληθεί η ανάδυση της απόφασης ως μη-επιλογή στην προσπάθεια το λάθος να προκύπτει αληθές.
“κάθε βεβαιότητα είναι μια κλειστή πόρτα.”
Στην αρχή της ανάπτυξης του γεωπνευματικού χώρου ενός καινούργιου ανθρώπου επικρατεί το αναπτύσσομαι, ως η γονιδιακή φυσικά προκαθορισμένη ανάπτυξη του οργανισμού στο κάθε φορά ιδιαίτερο περιβάλλον (το ίδιο υγρό καθώς χύνεται σε διαφορετικά περιβάλλοντα δοχεία παίρνει και το αντίστοιχο σχήμα) και σε σχέση με τη φυσική βούληση. Παράλληλα καθώς οι αισθήσεις του και η διανόησή του εξελίσσονται αρχίζει να κερδίζει χώρο και το αναπτύσσω, ως ανάπτυξη βούλησης. Προϋπόθεση της ευδοκιμίας του αναπτύσσω είναι η παροχή και εξασφάλιση του αναπτύσσομαι.
Το αναπτύσσω έχει να κάνει με την ανάπτυξη πέραν του αναπτύσσομαι. Βάση του αναπτύσσομαι και σε σχέση με τον περιβάλλοντα γεωπνευματικό χώρο μέσα στον οποίο κάποιος αναπτύσσεται, προκύπτει ένα βασικό σχήμα του γεωπνευματικού χώρου του καθενός που σε γενικές γραμμές μοιάζει με τον γεωπνευματικό χώρο όλων των άλλων. Σε αυτό το βασικό σχήμα έρχεται το αναπτύσσω για να προκαλέσει διαφοροποιήσεις στην ανάπτυξη αναλόγως με τα ποσοστά διαμόρφωσης και ιδιομόρφωσης.
Όσο αυξάνεται το ποσοστό διαμόρφωσης του συστήματος οποιουδήποτε γεωπνευματικού χώρου οι διαφοροποιήσεις αμβλύνονται ενώ όσο αυξάνεται το ποσοστό ιδιομόρφωσης οι διαφοροποιήσεις οξύνονται.
Ο βαθμός ιδιότητας της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου έχει να κάνει με τον τρόπο που αναπτύσσει τον γεωπνευματικό του χώρο. Η βασική διαδικασία του αναπτύσσω είναι η δημιουργία έτσι ώστε μπορούμε να πούμε ότι ο βαθμός ιδιότητας της διαφορετικότητας είναι ανάλογος του βαθμού ιδιότητας της δημιουργικότητας.
Το αναπτύσσω ξεκινάει από τη στιγμή που ο άνθρωπος αρχίζει να ανασύρει γεωπνευματικά υλικά (ορυκτά, πετρώματα) από το αέριο κέντρο του γεωπνευματικού χώρου. Από τη στιγμή που θα εντοπιστούν τα αναγκαία κάθε φορά υλικά, αρχίζει η ανάσυρσή τους μέσω της αμφίδρομης λειτουργίας των αισθήσεων ως υπεραίσθησης κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης της δημιουργίας. Τα υλικά αυτά, τα γεωπνευματικά πετρώματα και ορυκτά, προσπαθούμε να τα ανασύρουμε με όσο δυνατόν ηπιότερες αλλοιώσεις αφού από τη στιγμή της απομάκρυνσής τους ξεκινάει η τριβή και η φθορά τους. Αυτούσια όπως υπήρχαν στο κέντρο είναι αδύνατο να ανασυρθούν. Κάποια στιγμή συγκρούονται με την επιφάνεια της υγρής περιοχής του γεωπνευματικού χώρου διαταράσσοντάς τη όπως η πέτρα που πέφτει στο νερό. Έτσι αρχίζουν να διακρίνονται στην αρχή ως η διαθλασμένη εικόνα ενός αντικειμένου που αναδύεται και σταδιακά με όλο και μεγαλύτερη ευκρίνεια ωσότου καταλήξουν στη στερεά περιοχή και τα ανασκάψουμε ως σύγχρονη αρχαιότητα. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας τα δυσδιάκριτα και χωρίς σαφή όρια αρχικά υλικά συνδέονται σε συγκεκριμένο χώρο ώστε κατά την εξωτερίκευσή τους να μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσω των πέντε αισθήσεων από τον άνθρωπο. Τα καινοφανή αυτά γεωπνευματικά στοιχεία ως συσσωρεύσεις έργου, δημιουργίες, καλύπτουν όλο το εύρος των ανθρώπινων ενεργειών. Τη στιγμή που εξωτερικεύεται πλέον ένα τέτοιο υλικό είναι και η συγκλονιστική πρώτη στιγμή που και ο ίδιος ο άνθρωπος, ο δημιουργός κοιτάζει αυτό που υπήρχε εντός του και μέχρι τότε του διέφευγε. Συγχρόνως και ακαριαία το υλικό αυτό επαναεσωτερικεύεται τροφοδοτώντας και ενδυναμώνοντας την προγονική, αρχική φωτιά. Η φωτιά αυτή είναι που σχηματίζει τον καινούργιο γεωπνευματικό χώρο κατά το τελευταίο στάδιο της εξωτερικής ιδιομόρφωσης όπως το ηφαίστειο στη θάλασσα σχηματίζει την καινούργια γη. (Τα υποπροϊόντα της καύσης συμμετέχουν ξανά στη γεωπνευματική διαδικασία).
“τα όρια του εαυτού μας δεν είναι τα όρια του δέρματός μας.”
Η διάρκεια της δημιουργίας ταυτίζεται με το χρονικό διάστημα από την εκκίνηση της διαταραχής της υγρής περιοχής και μέχρι να επανέλθει αυτή πάλι σε κατάσταση ισορροπίας και αταραξίας. Η διαταραχή αυτή αναλογεί στην κατάσταση υπερλειτουργίας που περιέρχεται ο άνθρωπος όταν δημιουργεί και η σταδιακή εξισορρόπηση με το συναίσθημα ανακούφισης που συνοδεύεται η ολοκλήρωση της διαδικασίας της δημιουργίας. Αυτό αποτελεί ένα πρώτο μέρος της δημιουργίας επειδή η ολοκλήρωση της δημιουργίας δεν ταυτίζεται με την ολοκλήρωση του έργου δημιουργίας, αλλά επεκτείνεται χρονικά και για όσο μέσω του έργου αυτού συσχετίζονται άνθρωποι, εσωτερικεύοντας και εξωτερικεύοντας επανειλημμένα μέρος του υλικού αυτού.
“οι δημιουργίες είναι τα υπολήμματα των επιθυμιών.”
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο αντίκτυπος της δημιουργίας έστω και αν αποδυναμώνεται διαχέεται αέναα και μόνο ο αφανισμός οποιασδήποτε πληροφορίας της θα μπορούσε να εξαλείψει και την επέκτασή της.
Η αυθεντικότητα και η διαφορετικότητα του καινούργιου γεωπνευματικού χώρου που αναπτύσσει κάποιος, η ιδιομόρφωσή του, εξαρτάται από τον τρόπο που το αναπτύσσω και η δημιουργία επιτρέπονται και εξελίσσονται. Δηλαδή αναλόγως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υλικών που κάποιος ανασύρει, εξωτερικεύει και τροφοδοτεί την προγονική, αρχική φωτιά του. Το είδος των υλικών και η ένταση της φωτιάς καθορίζουν την ιδιαιτερότητα στη σχηματοποίηση του καινούργιου γεωπνευματικού χώρου. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να καταβυθιστεί, να ανιχνεύσει και να εντοπίσει τα ποιοτικότερα, τα ωραία (αυτά που τη δεδομένη στιγμή υπάρχουν στη μέγιστη ευφορία τους), τα κατάλληλα κάθε φορά υλικά χρειάζεται να κατευθυνθεί με την αλήθεια για κυνηγό και τη φαντασία για λαγωνικό. Η αλήθεια όχι ως το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας αλλά ως η ίδια η διαδικασία της ανάσυρσή της. Και η φαντασία ως αυτό που συνεχίζεται πέρα από εκεί που μπορείς να φτάσεις. Για να φανερώνεις την αλήθεια χρειάζεται να εξέρχεσαι της μνήμης σου, να διαφεύγεις της επίβλεψής σου. Η επιτυχία αυτής της προσπάθειας είναι ανάλογη στο κατά πόσο εκδηλώνεται και αυξάνεται η χαοτική βούληση έναντι της λογικής βούλησης. Η αλήθεια αποτελεί τη λυδία λίθο της γεωπνευματικότητας.
Η προσέγγιση και η επίτευξη χαοτικής βούλησης συναρτάται με την οξύνοια που αναπτύσσει ο καθένας στο να αναγνωρίζει, να ξεχωρίζει και εντέλει να διακρίνει τις διαμορφώσεις από τις ιδιομορφώσεις στα γεωπνευματικά στοιχεία του γεωπνευματικού του χώρου και κατ’επέκταση στο γεωπνευματικό χώρο του όλου.
Στον άνθρωπο παρουσιάζονται διαρκώς γεωπνευματικά στοιχεία είτε εισρέουν, είτε αναρρέουν και κάποια από τα οποία – όσα συλλαμβάνονται από την συνείδηση - καλείται να τα επισημάνει και να τα αναγνωρίσει. Για να τα αναγνωρίσει χρειάζεται αρχικά να τα διακρίνει, να τα ταξινομήσει και να τα τοποθετήσει κάπου νοηματοδοτώντας τα ως κάτι, ανεξάρτητα σε τι θα μετατραπούν στην άγνωστη πορεία που θα ακολουθήσουν στη διάρκεια της καταβύθισής τους στο εσωτερικό του ανθρώπου. Εάν στη θέση που τοποθετείς κάτι το είχαν τοποθετήσει έτσι και άλλοι και εσύ το γνώριζες αυτό, τότε ακολουθείς, αποδέχεσαι και αναπαραγάγεις μία διαμόρφωση. Εάν η θέση που του προσδίδεις είναι καινούργια επιτυγχάνεται μια ιδιομόρφωση. Εάν τέλος δε το γνώριζες αλλά συνέπιπτε η τοποθέτησή σου με αυτή κάποιου ή κάποιων άλλων, τότε αποτελεί πάλι ιδιομόρφωση. Είναι καθοριστική σημασίας η διαδικασία, ο τρόπος που οδηγείσαι σε κάποια τοποθέτηση, ο δρόμος που καλύπτεις και ανακαλύπτεις προς μία θέση.
“τι υπάρχει και τι δημιουργείται;”
Αν δεν προσπαθούμε να επιτρέπουμε στη δημιουργία να εξελίσσεται ελεύθερα και αποφεύγουμε αυτό που η αλήθεια σηματοδοτεί κάθε φορά, αρχίζουν να εξαλείφονται οι διαφοροποιήσεις στις αναπτύξεις του κάθε γεωπνευματικού χώρου και συγχρόνως αλλοιώνεται και ο υπάρχον μέχρι τότε γεωπνευματικός μας χώρος. Αποδεχόμενοι όλο και περισσότερο έτοιμες διαμορφώσεις για οτιδήποτε μας απασχολεί, αρχίζουμε σταδιακά να μοιάζουμε μεταξύ μας ταυτιζόμενοι σε ένα πρωτότυπο, σε ένα προσφερόμενο διαμορφωμένο πρότυπο (τα διαφορετικά υγρά καθώς χύνονται σε όμοια περιβάλλοντα δοχεία παίρνουν το ίδιο σχήμα). Συγχρόνως από τη στιγμή που παραγκωνίζουμε μια διαδικασία δημιουργίας παραδινόμενοι σε ένα μιμητισμό του αποτελέσματος, δηλαδή παύουμε να ανασύρουμε τα κατάλληλα πετρώματα ή δεν ανασύρουμε σχεδόν καθόλου πετρώματα αρχίζει να διαταράσσεται η ροή των γεωπνευματικών στοιχείων. Έτσι αυξάνεται η ποσότητα πετρωμάτων στο εσωτερικό κέντρο μειώνοντας ασφυχτικά την αέρια περιοχή, εξαλείφοντάς την σιγά σιγά. Αυτό συνεχίζεται και στην υγρή περιοχή ώσπου αρχίζει πλέον να λασπώνει και να βαλτώνει η ύπαρξη. Η φωτιά δεν τροφοδοτείται πια αρκετά και όλο το σύστημα σταδιακά ψύχεται και συστέλλεται. Στο τέλος όλος ο γεωπνευματικός χώρος μετατρέπεται σε έναν πετρωμένο μονολιθικό χώρο και καταρρέει κάτω από το ίδιο του το βάρος. Η ύπαρξη ουσιαστικά υπό την πίεση των εξωτερικών δυνάμεων διαμόρφωσης καταθλίβεται και τελικά συνθλίβεται.
“για κάθε απόχρωση επιθυμίας κατασκευάζεται μία αντίστοιχη θρησκεία-επιλογή.”
Η δημιουργία δεν ταυτίζεται με το έργο δημιουργίας, δεν εξαντλείται σε αυτό όπως και το έργο δημιουργίας δεν είναι μόνο κάποιο αποτέλεσμα αλλά παραμένει πάντα μέρος μιας διαδικασίας. Όταν η δημιουργία παρουσιάζεται αποκλειστικά ως το έργο, ως κάποιο αντικείμενο, αυτό πάντοτε γίνεται ώστε να αφαιρείται από τον άνθρωπο ο ζωτικός τρόπος ανάπτυξης και ανάδειξης της ιδιομόρφωσής του. Παρουσιάζεται η δημιουργία ως ένα όμορφο αλλά στομωμένο μαχαίρι. Όπως δε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα γεύμα ανθρώπων μόνο από τα αποφάγια έτσι και η δημιουργία δεν αντιπροσωπεύεται αποκλειστικά από το έργο που προκαλεί. Αν επιζητάς την ιδιομόρφωσή σου, αυτό που θα εξωτερικέψεις χρειάζεται να του επιτρέπεις να ξεδιπλώνεται ως μια άγνωστη διαδρομή αναμφίβολης ολοκλήρωσης και να αποφεύγεις απλώς να διεκπεραιώνεις και να εκτελείς κάτι ήδη διαμορφωμένο. Η δημιουργία δεν εξαντλείται σε κάποιο εν δυνάμει μήνυμα και νόημα αλλά αποτελεί και το δρόμο από τον οποίο διέρχεται αυτό. Αυτό που δημιουργείς, ανακαλύπτεις, εφευρίσκεις κάπου εκτός της κυρίαρχης διαμορφωμένης ροής χρειάζεται να μην το επιστρέφεις για να το παρουσιάσεις ως θέαμα εντός της, αλλά να επιχειρείς να προκαλέσεις μία παρέκκλιση της ροής προς το σημείο εκείνο. Να προσκαλείται έτσι ο άλλος να ανοίξει έναν καινούργιο δρόμο προς το σημείο αυτό, μία καινούργια ροή παρασέρνοντας στην πορεία του διαφορετικά υλικά. Να επιτρέψει σε αυτό που εσύ εξωτερικεύεις να επιδράσει πάνω του ως απόλυτη κατάθεση και όχι μέσω διαμορφωμένων τρόπων αποδοχής και νοηματοδότησης. Καθώς ιδιομορφώνεσαι και αναδεικνύονται οι διαφοροποιήσεις σου ουσιαστικά παροτρύνεις τους υπόλοιπους να αναζητήσουν τέτοιες λεπτομέρειες ιδιομόρφωσης και στις δικές τους αναπτύξεις.
“να είμαστε οι πηγές και όχι τα εμφιαλωτήρια.”
Η ελευθερία δεν είναι ελευθερία επιλογής. Σε έναν κόσμο επιλογών πώς εμφανίζονται και από ποιους παρουσιάζονται ως τέτοιες; Και τα κριτήρια για τις επιλογές μας πώς αποκτώνται;
“μαθαίνουμε να γινόμαστε βοσκοί των σκέψεών μας.”
Δε χρειαζόμαστε έναν κόσμο που υπάρχουν δυνατότητες αλλά έναν κόσμο που επιτρέπεται η δυνατότητα να υπάρξεις και να υπάρχεις. Να ευδοκιμείς δίχως να καλλιεργηθείς. Να παρουσιάζονται οι αναπτύξεις περισσότερο ως αφετηρίες και λιγότερο ως προσθήκες. Όχι ως κλαδιά ενός δέντρου αλλά ως καινούργια δέντρα. Αντίθετα σήμερα η ελευθερία μας μοιάζει με την ελευθερία του χάμστερ να τρέχει στον τροχό. Δεν έχουμε να απελευθερωθούμε από κάτι αλλά να ζήσουμε ελεύθερα ή όχι. Η προσπάθεια απελευθέρωσης από τη μία αλυσίδα και κατόπιν από κάποια άλλη εντέλει λειτουργεί ως ανάχωμα προς την ελευθερία. Η σταδιακή απελευθέρωση, το να θεωρείς την ελευθερία σε τμήματα οδηγεί στο παράδοξο του Ζήνωνα. Το βέλος ποτέ δε θα φτάσει.
Η ίδια η ζωή μέσα από απρόβλεπτα γεγονότα (ευτυχήματα, ατυχήματα, δυστυχήματα), τα οποία δεν ελέγχουμε, μας αποδεικνύει πόσο εύκολα από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να ανατραπεί. Όταν όμως καλούμαστε αυτοβούλως να την ανατρέψουμε το θεωρούμε αδύνατο, σχεδόν απαγορευτικό. Οι άνθρωποι όπως και τα δοχεία μπορούν να παραμένουν γεμάτοι με τρεις τρόπους. Είτε αποθηκεύοντας ένα υγρό, είτε τροφοδοτώντας τα διαρκώς με το ίδιο υγρό, είτε τέλος μεταγγίζοντάς τους διαρκώς διαφορετικά υγρά.
“γιατί να είσαι κάποιος όταν μπορείς να είσαι οποιοσδήποτε;”
Η βούληση εμφανίζεται με δύο βασικές μορφές. Πρώτον τη φυσική βούληση, ως εναντίωση σε αυτό που τείνει να επικρατήσει και αφορά τα πάντα ως ένας από τους βασικούς ρυθμιστές του όλου-γεγονότος, της συνέχειας. Δεύτερον τη λογική βούληση που αφορά μόνο τον άνθρωπο. Όσο αυξάνεται το ποσοστό ιδιομόρφωσης η λογική βούληση μεταμορφώνεται σε χαοτική βούληση. Στη χαοτική βούληση ο αιτιοκρατικός βαθμός τείνει στο μηδέν και παρουσιάζεται με το να επιτρέπεις να προκληθεί η ανάδυση της απόφασης ως μη-επιλογή στην προσπάθεια το λάθος να προκύπτει αληθές.
“κάθε βεβαιότητα είναι μια κλειστή πόρτα.”
Στην αρχή της ανάπτυξης του γεωπνευματικού χώρου ενός καινούργιου ανθρώπου επικρατεί το αναπτύσσομαι, ως η γονιδιακή φυσικά προκαθορισμένη ανάπτυξη του οργανισμού στο κάθε φορά ιδιαίτερο περιβάλλον (το ίδιο υγρό καθώς χύνεται σε διαφορετικά περιβάλλοντα δοχεία παίρνει και το αντίστοιχο σχήμα) και σε σχέση με τη φυσική βούληση. Παράλληλα καθώς οι αισθήσεις του και η διανόησή του εξελίσσονται αρχίζει να κερδίζει χώρο και το αναπτύσσω, ως ανάπτυξη βούλησης. Προϋπόθεση της ευδοκιμίας του αναπτύσσω είναι η παροχή και εξασφάλιση του αναπτύσσομαι.
Το αναπτύσσω έχει να κάνει με την ανάπτυξη πέραν του αναπτύσσομαι. Βάση του αναπτύσσομαι και σε σχέση με τον περιβάλλοντα γεωπνευματικό χώρο μέσα στον οποίο κάποιος αναπτύσσεται, προκύπτει ένα βασικό σχήμα του γεωπνευματικού χώρου του καθενός που σε γενικές γραμμές μοιάζει με τον γεωπνευματικό χώρο όλων των άλλων. Σε αυτό το βασικό σχήμα έρχεται το αναπτύσσω για να προκαλέσει διαφοροποιήσεις στην ανάπτυξη αναλόγως με τα ποσοστά διαμόρφωσης και ιδιομόρφωσης.
Όσο αυξάνεται το ποσοστό διαμόρφωσης του συστήματος οποιουδήποτε γεωπνευματικού χώρου οι διαφοροποιήσεις αμβλύνονται ενώ όσο αυξάνεται το ποσοστό ιδιομόρφωσης οι διαφοροποιήσεις οξύνονται.
Ο βαθμός ιδιότητας της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου έχει να κάνει με τον τρόπο που αναπτύσσει τον γεωπνευματικό του χώρο. Η βασική διαδικασία του αναπτύσσω είναι η δημιουργία έτσι ώστε μπορούμε να πούμε ότι ο βαθμός ιδιότητας της διαφορετικότητας είναι ανάλογος του βαθμού ιδιότητας της δημιουργικότητας.
Το αναπτύσσω ξεκινάει από τη στιγμή που ο άνθρωπος αρχίζει να ανασύρει γεωπνευματικά υλικά (ορυκτά, πετρώματα) από το αέριο κέντρο του γεωπνευματικού χώρου. Από τη στιγμή που θα εντοπιστούν τα αναγκαία κάθε φορά υλικά, αρχίζει η ανάσυρσή τους μέσω της αμφίδρομης λειτουργίας των αισθήσεων ως υπεραίσθησης κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης της δημιουργίας. Τα υλικά αυτά, τα γεωπνευματικά πετρώματα και ορυκτά, προσπαθούμε να τα ανασύρουμε με όσο δυνατόν ηπιότερες αλλοιώσεις αφού από τη στιγμή της απομάκρυνσής τους ξεκινάει η τριβή και η φθορά τους. Αυτούσια όπως υπήρχαν στο κέντρο είναι αδύνατο να ανασυρθούν. Κάποια στιγμή συγκρούονται με την επιφάνεια της υγρής περιοχής του γεωπνευματικού χώρου διαταράσσοντάς τη όπως η πέτρα που πέφτει στο νερό. Έτσι αρχίζουν να διακρίνονται στην αρχή ως η διαθλασμένη εικόνα ενός αντικειμένου που αναδύεται και σταδιακά με όλο και μεγαλύτερη ευκρίνεια ωσότου καταλήξουν στη στερεά περιοχή και τα ανασκάψουμε ως σύγχρονη αρχαιότητα. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας τα δυσδιάκριτα και χωρίς σαφή όρια αρχικά υλικά συνδέονται σε συγκεκριμένο χώρο ώστε κατά την εξωτερίκευσή τους να μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσω των πέντε αισθήσεων από τον άνθρωπο. Τα καινοφανή αυτά γεωπνευματικά στοιχεία ως συσσωρεύσεις έργου, δημιουργίες, καλύπτουν όλο το εύρος των ανθρώπινων ενεργειών. Τη στιγμή που εξωτερικεύεται πλέον ένα τέτοιο υλικό είναι και η συγκλονιστική πρώτη στιγμή που και ο ίδιος ο άνθρωπος, ο δημιουργός κοιτάζει αυτό που υπήρχε εντός του και μέχρι τότε του διέφευγε. Συγχρόνως και ακαριαία το υλικό αυτό επαναεσωτερικεύεται τροφοδοτώντας και ενδυναμώνοντας την προγονική, αρχική φωτιά. Η φωτιά αυτή είναι που σχηματίζει τον καινούργιο γεωπνευματικό χώρο κατά το τελευταίο στάδιο της εξωτερικής ιδιομόρφωσης όπως το ηφαίστειο στη θάλασσα σχηματίζει την καινούργια γη. (Τα υποπροϊόντα της καύσης συμμετέχουν ξανά στη γεωπνευματική διαδικασία).
“τα όρια του εαυτού μας δεν είναι τα όρια του δέρματός μας.”
Η διάρκεια της δημιουργίας ταυτίζεται με το χρονικό διάστημα από την εκκίνηση της διαταραχής της υγρής περιοχής και μέχρι να επανέλθει αυτή πάλι σε κατάσταση ισορροπίας και αταραξίας. Η διαταραχή αυτή αναλογεί στην κατάσταση υπερλειτουργίας που περιέρχεται ο άνθρωπος όταν δημιουργεί και η σταδιακή εξισορρόπηση με το συναίσθημα ανακούφισης που συνοδεύεται η ολοκλήρωση της διαδικασίας της δημιουργίας. Αυτό αποτελεί ένα πρώτο μέρος της δημιουργίας επειδή η ολοκλήρωση της δημιουργίας δεν ταυτίζεται με την ολοκλήρωση του έργου δημιουργίας, αλλά επεκτείνεται χρονικά και για όσο μέσω του έργου αυτού συσχετίζονται άνθρωποι, εσωτερικεύοντας και εξωτερικεύοντας επανειλημμένα μέρος του υλικού αυτού.
“οι δημιουργίες είναι τα υπολήμματα των επιθυμιών.”
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο αντίκτυπος της δημιουργίας έστω και αν αποδυναμώνεται διαχέεται αέναα και μόνο ο αφανισμός οποιασδήποτε πληροφορίας της θα μπορούσε να εξαλείψει και την επέκτασή της.
Η αυθεντικότητα και η διαφορετικότητα του καινούργιου γεωπνευματικού χώρου που αναπτύσσει κάποιος, η ιδιομόρφωσή του, εξαρτάται από τον τρόπο που το αναπτύσσω και η δημιουργία επιτρέπονται και εξελίσσονται. Δηλαδή αναλόγως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υλικών που κάποιος ανασύρει, εξωτερικεύει και τροφοδοτεί την προγονική, αρχική φωτιά του. Το είδος των υλικών και η ένταση της φωτιάς καθορίζουν την ιδιαιτερότητα στη σχηματοποίηση του καινούργιου γεωπνευματικού χώρου. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να καταβυθιστεί, να ανιχνεύσει και να εντοπίσει τα ποιοτικότερα, τα ωραία (αυτά που τη δεδομένη στιγμή υπάρχουν στη μέγιστη ευφορία τους), τα κατάλληλα κάθε φορά υλικά χρειάζεται να κατευθυνθεί με την αλήθεια για κυνηγό και τη φαντασία για λαγωνικό. Η αλήθεια όχι ως το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας αλλά ως η ίδια η διαδικασία της ανάσυρσή της. Και η φαντασία ως αυτό που συνεχίζεται πέρα από εκεί που μπορείς να φτάσεις. Για να φανερώνεις την αλήθεια χρειάζεται να εξέρχεσαι της μνήμης σου, να διαφεύγεις της επίβλεψής σου. Η επιτυχία αυτής της προσπάθειας είναι ανάλογη στο κατά πόσο εκδηλώνεται και αυξάνεται η χαοτική βούληση έναντι της λογικής βούλησης. Η αλήθεια αποτελεί τη λυδία λίθο της γεωπνευματικότητας.
Η προσέγγιση και η επίτευξη χαοτικής βούλησης συναρτάται με την οξύνοια που αναπτύσσει ο καθένας στο να αναγνωρίζει, να ξεχωρίζει και εντέλει να διακρίνει τις διαμορφώσεις από τις ιδιομορφώσεις στα γεωπνευματικά στοιχεία του γεωπνευματικού του χώρου και κατ’επέκταση στο γεωπνευματικό χώρο του όλου.
Στον άνθρωπο παρουσιάζονται διαρκώς γεωπνευματικά στοιχεία είτε εισρέουν, είτε αναρρέουν και κάποια από τα οποία – όσα συλλαμβάνονται από την συνείδηση - καλείται να τα επισημάνει και να τα αναγνωρίσει. Για να τα αναγνωρίσει χρειάζεται αρχικά να τα διακρίνει, να τα ταξινομήσει και να τα τοποθετήσει κάπου νοηματοδοτώντας τα ως κάτι, ανεξάρτητα σε τι θα μετατραπούν στην άγνωστη πορεία που θα ακολουθήσουν στη διάρκεια της καταβύθισής τους στο εσωτερικό του ανθρώπου. Εάν στη θέση που τοποθετείς κάτι το είχαν τοποθετήσει έτσι και άλλοι και εσύ το γνώριζες αυτό, τότε ακολουθείς, αποδέχεσαι και αναπαραγάγεις μία διαμόρφωση. Εάν η θέση που του προσδίδεις είναι καινούργια επιτυγχάνεται μια ιδιομόρφωση. Εάν τέλος δε το γνώριζες αλλά συνέπιπτε η τοποθέτησή σου με αυτή κάποιου ή κάποιων άλλων, τότε αποτελεί πάλι ιδιομόρφωση. Είναι καθοριστική σημασίας η διαδικασία, ο τρόπος που οδηγείσαι σε κάποια τοποθέτηση, ο δρόμος που καλύπτεις και ανακαλύπτεις προς μία θέση.
“τι υπάρχει και τι δημιουργείται;”
Αν δεν προσπαθούμε να επιτρέπουμε στη δημιουργία να εξελίσσεται ελεύθερα και αποφεύγουμε αυτό που η αλήθεια σηματοδοτεί κάθε φορά, αρχίζουν να εξαλείφονται οι διαφοροποιήσεις στις αναπτύξεις του κάθε γεωπνευματικού χώρου και συγχρόνως αλλοιώνεται και ο υπάρχον μέχρι τότε γεωπνευματικός μας χώρος. Αποδεχόμενοι όλο και περισσότερο έτοιμες διαμορφώσεις για οτιδήποτε μας απασχολεί, αρχίζουμε σταδιακά να μοιάζουμε μεταξύ μας ταυτιζόμενοι σε ένα πρωτότυπο, σε ένα προσφερόμενο διαμορφωμένο πρότυπο (τα διαφορετικά υγρά καθώς χύνονται σε όμοια περιβάλλοντα δοχεία παίρνουν το ίδιο σχήμα). Συγχρόνως από τη στιγμή που παραγκωνίζουμε μια διαδικασία δημιουργίας παραδινόμενοι σε ένα μιμητισμό του αποτελέσματος, δηλαδή παύουμε να ανασύρουμε τα κατάλληλα πετρώματα ή δεν ανασύρουμε σχεδόν καθόλου πετρώματα αρχίζει να διαταράσσεται η ροή των γεωπνευματικών στοιχείων. Έτσι αυξάνεται η ποσότητα πετρωμάτων στο εσωτερικό κέντρο μειώνοντας ασφυχτικά την αέρια περιοχή, εξαλείφοντάς την σιγά σιγά. Αυτό συνεχίζεται και στην υγρή περιοχή ώσπου αρχίζει πλέον να λασπώνει και να βαλτώνει η ύπαρξη. Η φωτιά δεν τροφοδοτείται πια αρκετά και όλο το σύστημα σταδιακά ψύχεται και συστέλλεται. Στο τέλος όλος ο γεωπνευματικός χώρος μετατρέπεται σε έναν πετρωμένο μονολιθικό χώρο και καταρρέει κάτω από το ίδιο του το βάρος. Η ύπαρξη ουσιαστικά υπό την πίεση των εξωτερικών δυνάμεων διαμόρφωσης καταθλίβεται και τελικά συνθλίβεται.
“για κάθε απόχρωση επιθυμίας κατασκευάζεται μία αντίστοιχη θρησκεία-επιλογή.”
Η δημιουργία δεν ταυτίζεται με το έργο δημιουργίας, δεν εξαντλείται σε αυτό όπως και το έργο δημιουργίας δεν είναι μόνο κάποιο αποτέλεσμα αλλά παραμένει πάντα μέρος μιας διαδικασίας. Όταν η δημιουργία παρουσιάζεται αποκλειστικά ως το έργο, ως κάποιο αντικείμενο, αυτό πάντοτε γίνεται ώστε να αφαιρείται από τον άνθρωπο ο ζωτικός τρόπος ανάπτυξης και ανάδειξης της ιδιομόρφωσής του. Παρουσιάζεται η δημιουργία ως ένα όμορφο αλλά στομωμένο μαχαίρι. Όπως δε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα γεύμα ανθρώπων μόνο από τα αποφάγια έτσι και η δημιουργία δεν αντιπροσωπεύεται αποκλειστικά από το έργο που προκαλεί. Αν επιζητάς την ιδιομόρφωσή σου, αυτό που θα εξωτερικέψεις χρειάζεται να του επιτρέπεις να ξεδιπλώνεται ως μια άγνωστη διαδρομή αναμφίβολης ολοκλήρωσης και να αποφεύγεις απλώς να διεκπεραιώνεις και να εκτελείς κάτι ήδη διαμορφωμένο. Η δημιουργία δεν εξαντλείται σε κάποιο εν δυνάμει μήνυμα και νόημα αλλά αποτελεί και το δρόμο από τον οποίο διέρχεται αυτό. Αυτό που δημιουργείς, ανακαλύπτεις, εφευρίσκεις κάπου εκτός της κυρίαρχης διαμορφωμένης ροής χρειάζεται να μην το επιστρέφεις για να το παρουσιάσεις ως θέαμα εντός της, αλλά να επιχειρείς να προκαλέσεις μία παρέκκλιση της ροής προς το σημείο εκείνο. Να προσκαλείται έτσι ο άλλος να ανοίξει έναν καινούργιο δρόμο προς το σημείο αυτό, μία καινούργια ροή παρασέρνοντας στην πορεία του διαφορετικά υλικά. Να επιτρέψει σε αυτό που εσύ εξωτερικεύεις να επιδράσει πάνω του ως απόλυτη κατάθεση και όχι μέσω διαμορφωμένων τρόπων αποδοχής και νοηματοδότησης. Καθώς ιδιομορφώνεσαι και αναδεικνύονται οι διαφοροποιήσεις σου ουσιαστικά παροτρύνεις τους υπόλοιπους να αναζητήσουν τέτοιες λεπτομέρειες ιδιομόρφωσης και στις δικές τους αναπτύξεις.
“να είμαστε οι πηγές και όχι τα εμφιαλωτήρια.”
Η ελευθερία δεν είναι ελευθερία επιλογής. Σε έναν κόσμο επιλογών πώς εμφανίζονται και από ποιους παρουσιάζονται ως τέτοιες; Και τα κριτήρια για τις επιλογές μας πώς αποκτώνται;
“μαθαίνουμε να γινόμαστε βοσκοί των σκέψεών μας.”
Δε χρειαζόμαστε έναν κόσμο που υπάρχουν δυνατότητες αλλά έναν κόσμο που επιτρέπεται η δυνατότητα να υπάρξεις και να υπάρχεις. Να ευδοκιμείς δίχως να καλλιεργηθείς. Να παρουσιάζονται οι αναπτύξεις περισσότερο ως αφετηρίες και λιγότερο ως προσθήκες. Όχι ως κλαδιά ενός δέντρου αλλά ως καινούργια δέντρα. Αντίθετα σήμερα η ελευθερία μας μοιάζει με την ελευθερία του χάμστερ να τρέχει στον τροχό. Δεν έχουμε να απελευθερωθούμε από κάτι αλλά να ζήσουμε ελεύθερα ή όχι. Η προσπάθεια απελευθέρωσης από τη μία αλυσίδα και κατόπιν από κάποια άλλη εντέλει λειτουργεί ως ανάχωμα προς την ελευθερία. Η σταδιακή απελευθέρωση, το να θεωρείς την ελευθερία σε τμήματα οδηγεί στο παράδοξο του Ζήνωνα. Το βέλος ποτέ δε θα φτάσει.
Η ίδια η ζωή μέσα από απρόβλεπτα γεγονότα (ευτυχήματα, ατυχήματα, δυστυχήματα), τα οποία δεν ελέγχουμε, μας αποδεικνύει πόσο εύκολα από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να ανατραπεί. Όταν όμως καλούμαστε αυτοβούλως να την ανατρέψουμε το θεωρούμε αδύνατο, σχεδόν απαγορευτικό. Οι άνθρωποι όπως και τα δοχεία μπορούν να παραμένουν γεμάτοι με τρεις τρόπους. Είτε αποθηκεύοντας ένα υγρό, είτε τροφοδοτώντας τα διαρκώς με το ίδιο υγρό, είτε τέλος μεταγγίζοντάς τους διαρκώς διαφορετικά υγρά.
“γιατί να είσαι κάποιος όταν μπορείς να είσαι οποιοσδήποτε;”
